vrijdag 13 maart 2009

Het was de conductrice

En zo is ook de eerste verjaardag van dit blog (ik probeer sinds kort ook de Nederlandse markt te bespelen) geruisloos voorbijgegaan, zoals de slak die ik vanmorgen net niet met de fiets overreed op de brug over de Schelde tussen Ledeberg en de Burggravenlaan. Hoe dat beestje daar terechtgekomen was, is geen raadsel. Gewoon langs een of ander slijmspoor omhooggekropen, er net als ons allemaal van uitgaand dat het gras aan de andere kant veel groener is. Terwijl het er gewoon even grijs ziet van het fijn stof. 't Is echt geen wonder dat die huisjessleurders nooit topfuncties bereiken.


Sinds kort is het een selecte groep lijncontroleurs toegestaan de reizigers te fouilleren. 'Logisch, die mensen van de lijncontrole moeten nu eenmaal op zoek naar vetrolletjes', zou Freaq zeggen - of nee, zégt Freaq. Maar het is een goede maatregel, want laat ons wel wezen: het loopt de spuigaten uit met die agressie op het openbaar vervoer. Zo snakte eventjes geleden een conductrice op de probleemlijn Gent-De Panne iets te gretig de key card uit mijn handen die ik uit eenmalige vergetelheid te laat aan het invullen was. 'U weet toch wanneer u uw key card moet invullen!' snauwde ze mij toe, zich weinig moeite getroostend om te verhullen dat het geen vraag betrof. Vervolgens peperde ze mij in dat ik haar dankbaar mocht zijn dat ik geen boete kreeg. Vreemd genoeg werd ik geen gevoelens van dankbaarheid gewaar maar bekroop mij integendeel de aandrang om toch maar mijn boete te betalen teneinde geen dankbaarheid verschuldigd te zijn. Wat ik niet deed, het zal een béétje gaan.

Diezelfde avond blafte een lijnchauffeur mij af omdat hij vond dat ik te laat naar zijn zin aangegeven had dat hij moest stoppen. Ik dacht 'Hé man, ik stond al molenwiekend in het midden van de straat toen jij nog een onbetekenende stip aan gindse horizon was, en sorry dat ik mijn vuurpijlen niet bij heb vandaag. En ja, natuurlijk krijgt u mijn vervoersbewijs te zien, daarvoor hoeft het volume niet op tien.' Maar ik zei 'sorry', stak mijn Omnipass terug, begaf mij naar mijn zitplaats en bedacht dat ook deze man waarschijnlijk gewoon eens stoom moest kunnen aflaten na een lange werkdag en dat ik wellicht een nieuw geval van huiselijk geweld had helpen voorkomen. Neen, al goed dat die reizigers nu gefouilleerd kunnen worden: ook het aantal zedendelicten gaat straks vast in vrije val binnen de bevolkingsgroep werknemers van openbare vervoersmaatschappijen.

Een dag later werd ik ziek. Antwoorden zoekende op het plafond, besefte ik plots: 'Ze ruiken hun prooi. 'Ik moet er al verzwakt uitgezien hebben. Ik was voor hen een slak die ze konden ontwijken maar die ze besloten te overrijden.' Vreemd, want de slak waarmee ik me toen vereenzelvigde dook in de chronologie van mijn bestaan pas deze morgen op. Maar dat maakt niet uit, zo leerde mij een collega die aan hypnosetherapie doet: 'Met hypnose kan je om het even welk beeld op je harde schijf planten, zodat je terugvalt op andere uitgangspunten, die je helemaal zelf kan bepalen'. Ik dacht aan de film 'Eternal sunshine of the spotless mind' en heel eventjes ook aan Eline Berings maar kreeg de kans niet om dat te vertellen: achter mij hoorde ik een deur opengaan.

Het was de conductrice.