maandag 25 augustus 2008

Wind en rook

"Welke rol is er nog weggelegd voor godbetert een rockjournalist?" vraagt blogger en Goddeau-muziekrecensent Alexander zich af in een van zijn recente postjes. "De recensie is iets ouderwets. De romantiek is eraf. Iedereen kan zelf alles ontdekken op het internet" Ik geef hem een béétje gelijk: ik zou er mijn beroep niet van willen maken. Ben je 65, kan je zeggen: "ik heb mijn leven lang tekstjes geschreven over cd's." Neen, dank u.


Maar in mijn vrije tijd waan ook ik me nu en dan graag even Serge Simonart. En schrijf ik recensies over nieuwe platen van Pete Molinari (Brit met een wat ziekelijke obsessie voor de sixties), The Verve (die meer verplicht zijn aan hun status dan hun wisselvallige nieuwe plaat) en Lieven Tavernier ('Wind en rook' is de beste Nederlandstalige plaat die ik in jaren gehoord heb - jammer dat ze wat doodgezwegen wordt op de nationale radio).

Weliswaar valt alles eenvoudig te ontdekken op myspace en co tegenwoordig, maar dat doen de meeste mensen nog altijd pas wanneer ze iets lovends gelezen of gehoord hebben over een band, wanneer een vriend hen een plaat aanraadt of wanneer een recensent een cd de hemel in schrijft. Het internet is immers een wildernis geworden waarin niemand nog 100 % z'n weg vindt.

Platenmaatschappijen doen dan ook hun best om op het internet zoveel mogelijk wegwijzertjes aan te brengen (gewone reclame maar ook blogmarketing, hypes lanceren op Youtube, soms zelfs fake reviews) die de consument richting hun product sturen. Good old muziekrecensenten vormen een noodzakelijk tegengewicht die nog echte en geloofwaardige kwaliteitslabels kunnen toekennen aan een plaat en de muziekliefhebber laten kennismaken met goede muziek die het zónder marketingondersteuning moet stellen.

Als het gaat over het ontdekken van nieuw talent en het doorprikken van hypes spelen jouw stukjes dus zeker nog een rol, beste Alexander, een rol die zelfs aan belang wint volgens mij. Geen internetbrowser zal ooit het persoonlijke oordeel van een echte muziekliefhebber -geen marketeer- kunnen vervangen. Ja, misschien is het wel de taak van de recensent de marketingrook om de hoofden van de consument weg te blazen.

Al is dat laatste dan weer wat té veel wind.

zaterdag 23 augustus 2008

Gekquote 23 augustus 2008

"Onze verhuis naar dat Olympisch dorp was toch een beetje een tegenvaller. De spelers moeten bijvoorbeeld telkens 10 minuten heen en 10 minuten terug wandelen naar de eetruimte. Op een dag is dat al gauw een uur tijd. Dat is verre van ideaal tijdens een recuperatieperiode." (Het Nieuwsblad interviewt de een of andere begeleider van onze nationale jonge duivels in Peking, die er zorgvuldig over waakt dat onze beloften geen stap te veel zetten. Ocharme die voetbalouders die vanaf nu hun kleine iedere keer met de wagen naar de match moeten rijden 500 meter verderop. En hoe doen die marathonlopers dat dan? Met een rolstoel naar de eetzaal? Overnachten op een luchtmatras in de Olympische keuken?)


"Arme Tia, arme Kim" (Punkerke, voor Tia, Kim -steek haar in Yves Letermes zomeroutfit en ze ziet er nog hemels uit- en de Belgische 4x100loopsters ons alsnog verblijdden met Belgische medailles - en of ik het hen gun)

"Doe jij wel eens mee aan een enquëte op een weblog?" (Enquêtevraag op de blog van Freaq, die hiermee en cours de route voor de goede verstaanders de onzin van dergelijke enquêtes blootlegt. Want wie zijn in godsnaam die 27 % mensen die 'nee' gestemd hebben?)

"Groei zonnepanelen overtreft verwachtingen" (De Standaard heeft weet van een nieuwsoortige alternatieve energie die aan zelfuitbreiding doet)

"Meer auto's verkocht in België" (als de fossiele brandstofvoorraad toch op moet, dan liefst zo snel mogelijk)

donderdag 21 augustus 2008

Zeven op een podium

Ergens eind juli kreeg ik van Freaq een soort 'briljante blog'-plakkaatje, met overdreven loftuigingen toe. Als dank verdween ik vervolgens drie weken in het Grote Niets. Niet om er op het toppunt van mijn roem een einde aan te maken ('er' slaat zachtjes op de overpeinzingen in mijn bunkerke welteverstaan) maar om 'mijn batterijen op te laden'. Dat hoort namelijk zo tegenwoordig.


Of die batterijen per sé in Duitsland opgeladen moesten worden, daar kan natuurlijk intergemeenschappelijk over gediscussieerd worden, maar temidden alle Frankrijk-, Spanje- en Italiëgangers en alle vreemdeculturenopsnuivers die het vliegtuig namen om ver weg allerlei authentieke toestanden te beleven is mijn keuze uiteindelijk misschien toch niet zo conventioneel als ze lijkt. 't Is maar hoe je 't bekijkt natuurlijk.

Doch alles beter dan de namiddaggaten weg te gapen bij dat glammerige, met een laagje sportiviteit vergulde glijmiddel voor op nieuwe markten azende multinationals waarvoor duizenden nietsvermoedende atleten zich vier jaar de pleuris trainen. Zwijgen en sporten op Straffe Van Verbanning uit Het Dorp. De hoop van een verscheurde natie torsen en dan van armoe reclame moeten maken voor een pizzatent. Arme Tia, arme Kim.

Bedankt, Freaq, voor het plaatje. Ik draai het rond, bekijk het eens aan alle kanten, overloop het lijstje links op deze pagina met blogs die mij na aan het hart liggen en besluit mijn award dan door te geven aan volgende mijmeraars, die hun alledaagse belevenissen ook voor de lezer markant maken met heerlijke vleugjes zelfspot, onnozeliteit en diepzinnigheid (doorklikken kan onder 'nogblog' links):

Alexander, Freaq, Merlijn, Ishku, Maanzand, Digb, Siempre Volando

Met zeven op een podium en allemaal goud. Laat ze daar in Peking maar een polsstokpuntje aan zuigen.

dinsdag 19 augustus 2008

Eine gute fahrt

"Habe ich nicht. In meine 30 Jahre nimmer gehabt. Das ist für das Frauenhaus!", aldus de kastelein wanneer ik ergens in Zuid-Duitsland heel vermetel (ik hou niet van de suikerplakbek die ik krijg van frisdrank maar water is ook maar droog - op een manier) een Cola Light bestel op het terras van Pub Red Bull. "Danke danke," repliceer ik in een poging mij ongenaakbaar te tonen - "Bitte!" gromt de kale-met-toch-een-paardenstaartje terug. Die ons een half uur later bij het vertrek hartelijk feliciteert met onze 'prestatie', ons een behouden terugreis nach Belgien toewenst en wat van de prijs van onze consumpties (zwei Cola und zwei Bier - normal oder light? haha) afdoet.

Eigenaardig volkje, die Duitsers: niet alleen hun kledij maar ook hun gevoel voor humor is wat in de eighties blijven steken. Maar op de treinconductrice op de nachttrein terug (Duitsers en treinen, het blijft toch een gewaagde combinatie) na (wie te kampen hebben met een overtollige testosteronaanmaak en een levendige fantasie had dit voorzetsel hier ondertussen niet meer verwacht) hebben we vooral sehr freundliche leute op onze weg ontmoet. Op het einde van de reis werden we het zelfs enigszins beu dat iedereen ons spontaan kwam aanspreken om een praatje te maken, ons de weg te wijzen, goede raad te geven en noch eine gute Fahrt zu wünschen. 'Wir haben eine Karte, danke schön, auf wiedersehen!"



Van Hechtel-Eksel (tochten moeten érgens beginnen, en dan bij voorkeur in plaatsjes met een wat griezelige naam) naar Tübingen (Zuid-Duitsland, zie foto hieronder: héél mooi stadje, het Duitse Gent wat mij betreft) gefietst dus, samen met Tuur. Meteen de verklaring voor Punkerkes lange afwezigheid hier. Tien dagen geen blogs, geen gazetten, geen radioreclame, geen Leterme, geen opiniestukken, geen verkeersinfo, geen openingsceremonies, geen e-mails, geen sputterende motor die je op gang moet zien te krijgen (alhoewel), geen culturele bierfeesten vol lallende en plastic bekertjes in het rond strooiende medemensen, geen Zomer 2008 met Ben Crabbé, maar wel dit:


De route aanhouden, zorgen dat je je 's morgens insmeert met factor 12 en genoeg te eten bijhebt, onderweg allerlei moois te zien krijgen (het Limburgse platteland, de Maas, Roermond, de mooie kleine dorpjes onderweg, Koblenz, de kastelen en stadjes langs de 'romantische Rhein' - zie derde foto, Ladenburg, het heerlijke Tübingen, Esslingen, het Zuid-Duitse platteland, natuurpark Schönbuch), hier en daar een terrasje doen op een stemmig marktpleintje (God wat klink ik als een veertiger), nu en dan enkele praatgrage en in dezelfde richting fietsende Noorderburen te woord staan, valpartijen faken (zie de eerste foto) en andere ongein en 's avonds bij een flesje wijn nog wat napraten of op de camping nog snel eens in het water duiken.

De enkele vervelende kantjes van de zaak (twee regendagen, al eens de weg kwijtraken en op een industrieterrein verzeild geraken, slechte benen nu en dan, niet alle campings hebben de stap naar de 21e eeuw al gezet) zet ik niet te hard in de verf, vakanties zijn gemaakt om achteraf mee te stoefen en ook de beproevingen maken deel uit van de totaalervaring, zo zal elke langeafstandsfietser bevestigen. Bovendien zijn het net die ongemakken die het geheel het heroïsche tintje bezorgen waar we maar al te graag mee uitpakken.

De grotendeels autovrije of autoluwe route haalden we uit dit boekje. Over de Alpen verder fietsen naar Venetië of Rome is een droom voor een van de komende zomers. Eerst nog wat oefenen in de Ardennen, danke. Overigens heeft die Hans Reitsma wat mij betreft een van de mooiste beroepen ter wereld: fietsroutemaker. Dat ik daar zelf niet eerder op gekomen ben! En zou híj light oder normal kiezen, de Hans?