donderdag 28 februari 2008

Alziend oog

Een Japans bedrijf genaamd Shimadzu heeft een soort elektronisch oog ontwikkeld, waarmee je in een euhm oogopslag de gewenste informatie voor je ooglens kan laten afrollen en in een later stadium ook persoonlijke gegevens zal kunnen opvragen over de mensen die zich in je gezichtsveld bevinden. Met een eenvoudige druk op de knop (of je wimpers eens goed laten uitwaaieren, of drie keer knipperen op rij - weet ik veel) kom je dan te weten wat de naam van de andere humanoïde is, hoe oud hij/zij is, wat zijn / haar hobby's zijn en of hij/zij vrij is dan wel zich verbonden heeft tot trouw binnen een liefdesrelatie. Ja, het is werkelijk te gek om los te lopen, maar het is niettemin de bedoeling dat het ooit losloopt. Enkele goedbetaalde visionairen geloven dat het ding over ten laatste 20 jaar al vrij wijdverspreid zou kunnen zijn. Gezellig, kunnen die Cambodjanen temidden een zoveelste CO2-storm gemakkelijk uitmaken wie aan het verdrinken is naast gindse overvolle sloep. Dat scheelt alweer in formaliteiten achteraf.

Het typische aan dit soort verschijnselen lijkt echter te zijn dat ze eerst weggelachen worden, maar dat er ooit een tijd komt waarin de argwanende cultuurpessmist zelf weggelachen wordt. Eerst een curiosum voor mensen met teveel geld, vervolgens een gadget voor een iets bredere laag van de bevolking, en in een nog verder stadium een stuk basisuitrusting voor de moderne mens in de stadsjungle. Asociaal, zo luidt min of meer het verdict voor wie nu 'nog geen' mobieltje heeft. En zo zal het wellicht ook verlopen met dat Alziend Oog. Tot wij geheel en al humanoïde zijn, katarakt van onze hersenen incluis, en alles wat onze dierlijke afkomst verraadt een teken van ongeciviliseerde barbaarsheid. Het elektronisch oog, of ook: hoe bijziendheid plots een wel heel toepasselijke benaming wordt.

Marcel Vandenbussche


Hoe kan een kleinzoon zijn overleden grootvader eren? Er zijn vast duizenden manieren te bedenken, de ene al meer voor de hand liggend dan de ander, maar ik vond het alvast mijn plicht om ervoor te zorgen dat mijn grootvader alsnog te bewonderen valt op het internet. Wij, jeugd en jongvolwassenen van tegenwoordig, wij vullen die bodemloze put van bits and pieces op het internet maar met schreeuwerige verslagen van onze grote en kleine verdrietjes en van hoe rijkgevuld onze moderne leventjes wel niet zijn. Maar probeer het maar eens: google eens je grootouders en zie wat je terugvindt. Hoogstwaarschijnlijk niets. En dat terwijl het internet toch de encyclopedie van de moderne tijd is, het medium waarop alles en iedereen vroeg of laat belandt en wie weet ooit het medium aan de hand waarvan een tijdperk gedocumenteerd en gereconstrueerd zal worden. En op dat medium zouden wij enkel wat zitten mekkeren over politiek, blondines op hoge hakken en de cd's en boeken die we verslonden hebben? Naah, dat lijkt me behoorlijk zelfingenomen, nietwaar.

Vandaar: mijn grootvader op het internet. So that the world can see. Is burgemeester geweest van zijn dorp Klerken (het hoogstverheven dorp bachten de kupe) en heeft daar de boel jarenlang in goede banen geleid, ondertussen met zijn vrouw Emma Desmedt een boerderij en een huishouden van zeven kinderen runnend (het woord 'runnen' bestond toen ongetwijfeld nog niet en 'kids' waren nog gewoon 'kinders', het alledaagse behoefde toen nog geen newspeak. Ik verlang vaak terug naar die tijden). Het zou verdikkeme een schande zijn als de naam van deze Marcel Vandenbussche enkel nog terug te vinden zou zijn in stoffige boeken in vergeten archieven van weggedeemsterde parochies. Hij was nooit het type om zichzelf belangrijk te vinden, dus doe ik dat dan maar bij deze voor hem. Zoektermen: Marcel - Vandenbussche - Emma - Desmedt - Klerken - landbouwer - beste burgemeester ooit (dat kan niet anders) - vader van mijn moeder - geboren op 28 januari 1911 - gestorven op 15 augustus 2006.

woensdag 27 februari 2008

De helaasheid der dingen


(oktober 2006) Met regenachtige herfstdagen in het verschiet nog eens zin in een goed boek? Hier volgt de tip van de dag / week / maand of misschien zelfs het jaar: 'De helaasheid der dingen' van Dimitri Verhulst. Lelijke titel, spuuglelijke cover, schitterend boek. Toen ik begon te lezen dacht ik "wat voor een saaie familiegeschiedenis wordt me dat hier?" De eerste zin van het boek luidt immers: 'De vermeende terugkeer van tante Rosie naar Reetveerdegem werd als een aangename schok ervaren in de levens van onze volstrekt nutteloze mannen'. Maar twee bladzijden verder had het boek mij al beet. Het staat vol prachtzinnen, als er gevloekt en gescheten en gezopen wordt (en dat gebeurt nogal wat) gebeurt dat niet op zijn Brusselmans uit effectbejag maar met stijl en bravoure. Onbetwistbaar hoogtepunt vind ik de beschrijving van 'de ronde van frankrijk van nonkel potrel'. Een ontroerende, hilarische en bij momenten (zoals in het hoofdstuk 'de opvolging is vezekerd') ook controverse opwekkende autobiografische roman. Magnifiek

Parijs op twee wielen


Het ziet er niet uit, zo'n helm en zo'n coureursbril, maar het voelt wel heerlijk: in vier dagen tijd naar Parijs fietsen en daar dan je fiets in de lucht kunnen steken onder het goedkeurend geblink van de Eiffeltoren. Ik raad het iedereen aan die anders toch maar naar de gedopeerde tweewielerberijders van de Tour de France zit te gapen tijdens de zomervakantie! Akkoord, dit reisje dateert al van 2006, maar zie het maar gewoon als een tip voor de volgende zomer. ;-)

Chronologierland


(September 2006) Er klopt iets niet met mijn timing. In een blog hoort men te verhalen over het nieuws (of over het niets) van de dag. Die strikte chronologie is echter niet aan mij besteed. Op zo'n mooie semtemberdag als deze wil het immers nog wel eens kriebelen. De Bossen! De Velden! De Weidse Natuur! Daar Kan Ik Mezelf Zijn, Daar Voel Ik Me Vrij (Ondanks De Insecten En De Modderige Tractorsporen)! In Vlaanderen valt dat meestal echter een beetje tegen, altijd wel hangt er ergens een hoogspanningskabel of een andere uitwas van de vooruitgang in de weg om de idylle te doorprikken.

Na jaren op dit lapje land tussen Noordzee en Ardennen geresideerd te hebben, zijn we er allemaal in getraind om die visuele vervuiling zoveel mogelijk te negeren en -toegegeven- ook ik kan soms heel erg genieten van een fietstochtje tussen paarden en boomgaarden door 'la campagne' ergens tussen Kortemark en Torhout met het Wijnendalebos op de achtergrond. Maar toch kriebelt het op een dag als deze om nog eens dit paadje te kunnen opwandelen en opnieuw het gevoel te krijgen als had ik eindelijk iets gevonden dat de Tuin van Eden wel kon zijn. De civilizatie is leuk (een frisse Barbar drinken op het terrasje van Bierhuis aan de Waterkant gaat nu eenmaal niet in een haast vergeten lap groen als Ierland), maar nog leuker als je weet dat dit er is. Leve september!