zaterdag 19 september 2009

Voor wie Taouil

'In Nederland hebben ze rokerskerken'. Zoals enigszins te voorspellen viel, had mijn sympa eloquente collega een eigen invalshoek klaargestoomd voor het geval hij onverhoeds in een hoofddoekendebat zou terechtkomen, naar gewoonte een invalshoek die hem op zijn minst voor eventjes van alleenspreekrecht verzekerde.


Hij is een van de mensen die weten hoe zich te gedragen als mijn ochtendhumeur nog in de buurt is en zijn pogingen tot branie zijn doorspekt met mooie woorden waarvan ik het bestaan vergeten was of nooit gekend heb, dus ik laat hem graag zijn gedachten met mij delen. Hij leek het best een leuk initiatief te vinden, die rokerskerk, dat aantoonde hoe arbitrair het begrip 'levensbeschouwelijke tekens' wel niet is. Hij merkte ook op dat in onze syllabi 'Nederlands voor anderstaligen' verwezen wordt naar het doopsel, en vroeg zich enigszins wijsneuzerig af of dat dan ook een 'levensbeschouwelijk teken' is.

Genoeg stof voor mij om enkele alineaatjes mee te vullen -waarvoor mijn erkentelijkheid- maar uiteindelijk kwam ik niet te weten wat hij er nu van vond. Het werd mij vooral duidelijk dat de discussie niet op zijn niveau gevoerd werd, al vermoedde ik dat dat niveau zich ergens bevond waar minder welbespraakte stervelingen zich niet wagen en dat men er zich vooralsnog concentreert op informatiegaring en intensief denkwerk met het oog op een toekomstige nog te bepalen visie, wat niet noodzakelijkerwijze ook een standpunt veronderstelt. Het siert hem, aan visie meer gebrek dan aan standpunten dezer dagen.

Ik vind het een jammere zaak, dat 'algemeen hoofddoekenverbod' (behoudens aanpassingen ook van toepassing in het volwassenenonderwijs, stel je voor), en dan vooral het 'algemene' ervan en de manier waarop het er gekomen is. Fair genoeg dat enkele gemeenschapsscholen de hoofddoek willen verbieden omwille van wel-of-niet-bestaande groepsdruk, wie het onderwijs een beetje kent weet dat een directie -die nota bene jarenlang tegen de trend in de hoofddoek wél toeliet- zoiets niet beslist zonder daarover eerst goed na te denken. Jammer wel dat dan meteen het hele onderwijsnet op die kar springt om juridische consequenties te vermijden.

Het is ondertussen helemaal verworden tot zo'n 'van hogerhand door krachten die we niet beheersen' opgelegd verbod, dat niet anders kan dan wrevel opwekken bij de draagsters en hun omgeving. Het was dan ook lachen geblazen toen afgelopen maandag de kranten vol stonden met bezorgde bedenkingen van woordvoerders allerhande die niet zo te vinden waren voor het plan van aparte moslimscholen dat ondertussen om voor de hand liggende redenen zijn voedingsbodem rijk gecomposteerd zag.

'We willen scholen die een afspiegeling zijn van de maatschappij, en aparte moslimscholen brengen dat project in gevaar'

klonk het. Ach kom, we willen helemaal geen scholen die een afspiegeling zijn van de maatschappij. We willen scholen die een afspiegeling zijn van de maatschappij die wij voor ogen hebben (waar moderne moslims de hoofddoek erkennen als het teken van onderdrukking dat het volgens ons is en vervolgens afwerpen). Daar is zelfs niets mis mee, met goedkope praatjes wel.

Om ervoor te zorgen dat de ondertussen wat bedaarde gemoederen niet helemaal insluimerden, besloot de Staatsveiligheid vervolgens op weinig subtiele manier (in een televisieprogramma en bij monde van de directeur van de Staatsveiligheid) hun boekje open te doen over imam Taouil, een opgemerkt tegenstander van het hoofddoekenverbod.

Die imam Taouil is een toezichter bij De Lijn in Antwerpen die pretendeert voor de moslimgemeenschap te spreken maar die binnen diezelfde gemeenschap helemaal niet zo'n leidersfiguur is als hij zelf laat uitschijnen. Taouil wordt echter door de vaderlandse media zonder veel nadenken gretig opgevoerd als 'woordvoerder van de moslims in het hoofddoekendebat', tot terechte frustratie van andere groeperingen met een grotere aanhang die best ook wel wat zinnigs te zeggen hebben over de hele zaak en die een gematigder toon aanslaan.

Het is zelden gezien dat de Staatsveiligheid informatie (die overigens niet bepaald ophefmakend is, iederéén weet ondertussen dat die Taouil een behoorlijk conservatief sujet is en van strafbare feiten is vooralsnog geen sprake) zo openlijk en om politiek geïnspireerde redenen met het publiek deelt. Ik herinner mij althans niet dat de heer Alain Winants of een van zijn voorgangers ooit in Terzake is komen berichten over de banden van Filip Dewinter en co met neonazigroeperingen.

Gezagstrouw als ik ben ga ik er maar van uit dat deze opstoot van openheid van onze Staatsveiligheid geïnspireerd werd door goede bedoelingen, maar even later werd het echt eng toen 'Kind en Gezin' besloot om de vrouw van Taouil te schorsen als onthaalmoeder, niet omdat er in die zes jaar ook maar één klacht over haar geweest zou zijn, wel 'omdat haar man een extremist is':

'We hebben inderdaad besloten de samenwerking stop te zetten. We vonden dat er bij de onthaalmoeder in kwestie nog onvoldoende garantie bestond voor de integriteit van de kinderen. Haar echtgenoot wordt door de Staatsveiligheid in de pers een extremist genoemd.'

Het doet terugdenken aan de manier waarop Verhofstadt zoveel jaren terug zijn boekje te buiten ging door op het parlementair spreekgestoelte aan te kondigen dat hij Abou Jahjah zou laten arresteren, alsof de scheiding der machten niet meer dan een vodje papier is. Dankzij heel de heisa dreigt Taouil, de man die Antwerpse meisjes opriep om niet meer naar school te gaan als het hoofddoekenverbod gehandhaafd bleef, alsnog een leidersfiguur en zelfs een martelaar te worden. En we kunnen ons afvragen of het dat is wat we willen.

Of niet, en een sigaretje gaan roken.

zaterdag 5 september 2009

Dit zal zich veruitwendigen

Over plafondstaren wordt vaak ten onrechte minnetjes gedaan. Het was een van mijn meer eloquente collega's die mij dit mooie zinnetje in de schoot wierp toen ik hem bedankte omwille van de 'sessie vruchteloos plafondstaren' waarvan hij me gered had door te antwoorden op een mailtje van me, onderwerp waarvan de vraag vormde wat de benaming is voor de huidskleur van een typische Noord-Afrikaan.


Een bescheiden zoektocht op het internet dienaangaande had me al naar het onvermijdelijke Wikipedia en een site van een nazistische groepering geleid alwaar bijdrages ondertekend werden met ziekelijke ongein als 'weet je wat het is, meer water dan vis - weet je wat het was, meer joden dan gas'. Heel moedig en fijnbesnaard, maar zowel 'licht getinte huidskleur' als 'makak' leken mij om uiteenlopende redenen niet datgeen waarnaar ik op zoek was. De Marokkanen in mijn klas (vergeet het maar dat ze zich eens wat inschikkelijk tonen en zich gewoon aansluiten bij blank of zwart) zullen maandag dus te horen krijgen dat zij 'van het Noord-Afrikaanse type' zijn.

Maar ik wou het met mijn lezer eigenlijk over dat plafondstaren hebben. Het mag een zegen heten dat de tijd van Michelangelo ver achter ons ligt, toen de reflecterende medemens de toevluchtsruimte boven zijn hoofd onthouden werd omdat er allerlei sixtijnse taferelen op afgebeeld dienden te worden. In het beste geval had een eenvoudige burger toen in zijn nederige woonst uitzicht op de bedampte en vaalbruine onderkant van de vruchteloos symmetrie betrachtende hogerliggende plankenvloer. De twintigste eeuw probeerde het anders maar bracht weinig beterschap: het vaalbruin werd nicotinegeel en de hogerliggende vloer een laag asbesthoudende vlakheid.

Doe mij dan maar het eenentwintigste jaarhonderd. Nicotine en asbest zijn met de kankerdoden begraven en balken doen alleen nog de Nederlandse premier en een aantal vergeten Oostenrijkse wintersporthotelletjes. Symmetrie is niet alleen de vormnorm maar wordt ook de betrachting bij het kleurkeuren. Tegen de tijd dat op onze polen de laatste sneeuw verdwenen is, is binnen vast alles wit: knalwit, helderwit, mat wit, was wit - wie niet wit is een nitwit.

Interieur is voor mij de toevalligheid waarmee de meubels in mijn huisje zich tot elkaar verhouden, maar witte plafonds vind ik prachtig. Zoveel suggesties van maagdelijkheid en zoveel zinnebeelden van nog in te vullen toekomst. Als een examen dat je zelf mag opstellen, met als eerste obstructie de vraag 'vul ik mijn eigen naam in of ben ik iemand anders vandaag?' - en niet het obligate 'duurt die crisis nog lang?' of 'gaat de wereld echt naar de knoppen?' We vinden er vragen, antwoorden en vochtplekken, naargelang onze gemoedstoestand en de staat van het plat dak.

We hebben het -net als Ikea- allemaal te danken aan Bauhaus, overigens. Strak, functioneel: het is al langer dan vandaag het ordewoord in de stadsarchitectuur. Alleen die domme boeren doen niet mee, die blijven maar fermettes bouwen en manifesteren -terecht, vindt Punkerke- tegen de spotprijzen die ze krijgen voor hun producten. En -aan hun salopet geen moderniteit- ze doen dat dan ook nog eens op de Graslei en Korenlei in hartje Gent, omdat dat ooit de plaats was waar granen overgeslagen werden op schepen.

Wel jammer dat daar alleen minderbegaafden en Duitse toeristen rondlopen op zaterdagnamiddag, maar die laatsten zijn dan weer zoveel Bauhaus en functionaliteit gewoon dat ze daar eigenlijk wel moeten tegen kunnen, een paar dozijn tweetonners dat hun fotomoment komt verstoren. En ze hadden het kunnen weten als ze de recente toeristische campagne van Gent wat beter bestudeerd hadden, die citeerde uit een artikel in National Geographic:

'Gent is een bruisende mix van een levende stad en een boeiend verleden. Veel echter dan het mooie Brugge, dat even verderop ligt.'

Vanop de kantelen van het Gravensteen hield de Gentse politie dan ook onopvallend een oogje in het zeil, onder het toeziend opperoog van plaatsvervangend korpschef Wim Van Hulle, de man die het bruisgehalte van het politiekorps terug op een enigszins aanvaardbaar peil probeert te brengen na het bewind van de iets te levendige Peter De Wolf. Dat betekent niet dat het daar een kleurloos boeltje hoeft te worden bij de Gentse politie. In 2009 staat het thema “diversiteit” er immers centraal:

Dit veruitwendigt zich o.a. in de acties en dagelijkse werking van het korps… en nu dus ook in de samenstelling van deze groep eedafleggers. Onder de eedafleggers bevonden zich mannen en vrouwen. Zowel burgerpersoneen als geüniformeerden legden de eed af. Ze zijn allemaal tewerkgesteld in verschillende directies, afdelingen en diensten en bekleden diverse graden en functies.

Bovenstaand tekstje komt van de site van de Gentse politie, ze hebben kortom wééral Punkerke niet nodig om zichzelf belachelijk te maken, wat toch wel illustreert welke moeilijke tijden het zijn voor ironiserende stukjes plegende bloggers. Ondertussen -met de eerste schooldagen is ook het najaar ongevraagd binnengeslopen -wil ik samen met mijn lezers al eens nadenken over het thema van het Bunkerke voor 2010. Ik dacht daarbij aan 'sportief en in beweging'.

Dit zal zich oa veruitwendigen in het dagelijkse werken van het Punkerke. Dit zal gebeuren op diverse plaatsen (woonkamer, bureau) en zowel in pyjama als burgerkleding. De diverse aspecten van sport en beweging zullen daarbij volop aan bod komen. Zowel voeten en armen als handen en vingers zullen weer ijverig op en neer gaan en in sneltempo naast en voor elkaar geplaatst worden.

Ook over plafondstaren wordt overigens vaak ten onrechte minnetjes gedaan.