maandag 30 juni 2008

Aanhalingstekens

"Neen, 't is verdorie niet gemakkelijk, die onzekerheid. Zij kan niets doen hé, haar leven staat eenvoudigweg stil. Gaan werken mag ze niet. En nu het zomervakantie is, kan ze ook al niet naar de Nederlandse les. We kunnen ook niets plannen. Ze moet thuis blijven en zitten wachten op een telefoontje of wachten tot haar papieren in Brussel in orde zijn. Er even tussenuit is ook moelijk want ik kan maar twee dagen congé krijgen."



Aan het woord is D., die het heeft over zijn Braziliaanse vriendin R. Ze komt mij nu en dan na de les uitleg vragen bij vreemde brieven van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen waarin staat dat ze het grondgebied binnen de 5 dagen moet verlaten, en andere brieven waarin vervolgens staat dat ze toch nog 40 dagen in het land mag blijven, maar dat ze in die tijd wel haar papieren in orde moet brengen. Enfin, dit alles omdat de Braziliaanse administratie nogal traag werkt en haar documenten niet op tijd in Brussel krijgt. Arme R., arme D. dus.

Maar wacht, D. vertelt verder.

"En je moet weten: Zij betaalt gewoon belastingen zoals jij en ik, ik betaal al haar verzekeringen, zij krijgt wel wat korting op haar inschrijvingsgeld voor de Nederlandse les maar verder krijgt zij niets van de staat hé, zij geeft alleen maar. En zij moet dan vertrekken zogezegd. Als je dan ziet wie hier allemaal mogen blijven. 'Politieke vluchtelingen' - allé zogezegd politieke vluchtelingen hé, ik denk daar het mijne van - die krijgen een huis, geld en een auto van de staat. Ik vind dat toch niet zo correct."

Ai, ik dit misschien kunnen zien aankomen, maar het smaakt toch wat wrang. Ik ga er maar niet op in, het is een mooie zomeravond, we vieren een eindevanhetschooljaarsfeestje en ik ben Etienne Vermeersch niet of voel althans niet de fut en de aandrang om mij vanavond in zijn ethisch verantwoorde pak te hijsen. En bovendien, als iemand zich al eens mag laten gaan in dergelijke misvattingen is het toch die D. zeker, die lijdzaam moet toezien hoe zijn vriendin met onzeker resultaat door de bureaucratische mallemolen gehaald wordt.

Een dag later, ik tik thuis een internetadres in dat een andere cursist, Raymond, mij toegestopt heeft. Ik ontdek dat Raymond hoofdredacteur is van CongoOne, een nieuwssite die kritisch bericht over de politieke actualiteit in Congo. Naast het editoriaal prijkt zijn foto en enig opzoekingswerk op de site van het CPJ (Committee to Protect Journalists) leert me dat hij vroeger hoofdredacteur was van La tempête des tropiques in Congo, maar dat hem daar het werk onmogelijk gemaakt werd door het regime:

July 11, 2002
Raymond L, La Tempête des Tropiques
Bamporiki C, La Tempête des Tropiques
HARRASSMENT

L and C, publication director and chief investigative reporter, respectively, for the independent daily La Tempête des Tropiques, and three other newspaper employees who are not journalists, were arrested and taken to the Special Services holding center in the capital, Kinshasa, where they were interrogated in connection with an article that had appeared in the July 10 edition of the paper. The article reported on a July 8 street confrontation between civilians and soldiers that had turned violent, resulting in four deaths and substantial material damage.
In addition, police seized the entire print run of the newspaper’s July 11 edition. All five media workers were released the same evening on the condition that the paper print a correction to the story, which appeared on the front page of the next day’s issue
.

Ik heb de familienaam van Raymond en zijn collega afgekort, zodat het onverbiddelijke Google niet al die nieuwsgierige agenten van de Congolese staatsveiligheid naar mijn nederige bunker stuurt - amper twee minuten na het publiceren van dit berichtje stond het al op 1 bij de hits op zijn naam en dat is helemaal niet de bedoeling van mijn vertellement.

Dat was 2002. Raymond woont ondertussen al een tijdje in België, en ik wou even weten hoe het nu gesteld is met de persvrijheid in Congo. Niet zo goed, blijkt uit de gegevens van de CPJ:

DRC journalists remain in ‘illegal’ detention Version française LETTER June 20, 2008
Three sentenced in Congolese journalist’s murder Version française May 22, 2008
Journalist alleges beating by Angolan diplomat Version française April 21, 2008
Investigative reporter held for 34 days over corruption story CASE January 9, 2008

Na afloop van mijn kleine queeste vraag ik mij af wie of wat die hardwerkende D. aangepraat heeft dat politiek vluchteling aanhalingstekens behoeft en dat hij er maar best het zijne van kan denken. Zou het kunnen dat 'het zijne' in deze niet echt het zijne is maar iets waarvan iemand anders zegt dat het 'het zijne' is?

Dát is dan weer een vraag voor Etienne Vermeersch.

donderdag 26 juni 2008

Ge(k)quote 27 juni 2008

Als ik aan het afgelopen half jaar terugdenk, dan besef ik pas in wat voor moment ik me toen bevond.
(een blogster die ergens onderweg haar tijdsbesef wat kwijtgeraakt is)

Ik zou graag solliciteren naar de functie van leraar Nederlands, ondanks ik geen taalkundig diploma bezit.
(een zichzelf vakkundig de grond in borende sollicitante)

Beter lijkt me dat we één datum kiezen. Wie komt is welkom, wie niet komt niet.
(Koens grappige idee voor een zuipsessie)

Jammer dat de Nederlanders al zo vroeg tegen de toekomstige winnaars van het tornooi moesten uitkomen.
(Punkerke die hoog spel speelt maar de Spanjaarden onderschat)

Life is a curve.
(de nieuwe reclameslogan van Fortis, lekker hard de nagel op de eigen kop slaand)

zondag 22 juni 2008

Oranje, verman je

Het Bunkerke hield zijn schietgaten nogal vaak gesloten de laatste tijd -op enkele mijmeringen over bushokjes en treinstellen na- en daar waren goede redenen voor zoals daar zijn de aankoop van een eigen stukje onroerend goed, drie wijsheidstanden en een wijsheidstandswortel die eruit moesten, cd's van Bobbejaan en Tony Joe White die gerecenseerd moesten worden, grappige stukjes zoals dat van Alexander over het EK Voetbal op VT4 die gelezen moesten worden en natuurlijk ook dat EK Voetbal zelf dat een welkom excuus vormde om 's avonds gewoon in mijn zetel te blijven zitten.

Verbijsterend toch, die Oranje-gekte telkens weer. 100.000 Nederlanders met kaasbollen op hun kop (de mannen) en oranje gelakte teennagels (de vrouwen) die -een hoempapa met vervaldatum november 1978 dansend en vrolijk bierblikjes in het rond strooiend naar de verbouwereerde locals- door het centrum van Basel naar het voetbalstadion (of een nabijgeplaatst reuzescherm) trekken om vervolgens plompverloren toe te kijken hoe hun team de mantel uitgeveegd wordt door die dekselse Russen onder leiding van die ongelooflijke Arschavin.

Ik keek ernaar met een mengeling van afgunst (prachtig, die vrolijke en ongeremde vaderlandsliefde) en afschuw (laat ons eerlijk wezen, al dat oranje dient toch maar om een gigantische en hersenloze braspartij wat kleur en reden mee te geven), maar vond het toch jammer dat de Nederlanders nu al op de toekomstige winnaars van het tornooi moesten stoten. Het wat voorspelbare leedvermaak in ons grij(n)zende Vlaanderen vond ik dan ook onnodig - ze zijn braaf geweest en hebben gewoon hard hun best gedaan, onze Noorderburen. Oranje, verman je, zodat het ook voor ons weer leuk wordt de volgende keer dat jullie uitgeschakeld worden.

Gelukkig heeft voetbalgerechtigheid niet alleen beslist dat het oranje legioen naar huis toe moet, maar ook dat die gierige, inhouderige, gluiperige, afwachtende, veinzende, hun meters en calorieën op een weegschaaltje natellende Italianen eruit liggen. Nog nooit zo genoten van een voetbaltornooi zonder de Belgen als van dit (of het zou het Paastornooi van de Rickvrienden 2007 geweest moeten zijn).

maandag 16 juni 2008

Oostende - Aanmeren

De gouwe ouwe 'Brussels Airport Express' die je vroeger gezellig van De Panne naar de luchthaven en terug door de West-Vlaamse velden zag tjokken is al eventjes verleden tijd. De letters die ons van de bestemming van de trein kond deden zijn ondertussen althans overschilderd door de nimmer aflatende Noord-Brusselse graffitikunstenaars. En terecht, die toch al niet meer zo heel jonge stoptrein met stilstanden te Deinze en De Pinte 'Airport Express' te noemen schepte toch iets te hoge verwachtingen.


Wat natuurlijk niet betekent dat er niet meer naar Zaventem gespoord kan worden. Vanmiddag zag ik in het station in Gent dat op spoor 9 een trein naar 'Luchthaven Landen' vertrok. Het moet vast de leerkracht Nederlands aan anderstaligen in mij zijn die zich prompt afvroeg of er dan ook ergens een trein richting 'Luchthaven Opstijgen' vertrok en of ooit een anderstalige - netjes onze taal geleerd maar niet vertrouwd met Limburgse Dorpsnamen - zich diezelfde vraag gesteld zou hebben. Wat mij dan eenmaal thuis tot een Google-zoekopdracht verleidde met als trefwoorden 'Luchthaven Landen'. Wat mij op dit forum terechtbracht, ingevolge waarvan mij een tweede bedenking kwam aanwaaien: Bestaat er nog een onderwerp waarover géén forums bestaan?

Mijn zoekopdracht dienaangaande leverde jammer genoeg geen resultaten op. Waar ik vast weer een bedenking zou kunnen aan vastknopen zodat ik mijn postje fluks de titel 'Bedenking-Zoekopdracht-Bedenking' kan meegeven. Ik was evenwel te zeer gebiologeerd door deze bijdrage op het Groot Belgisch Treinenforum:

Wat mij intrigeert is waarom men die 2 stukken trein alsmaar wil koppelen en ontkoppelen. Het is geen afdoend antwoord noch 's morgens bij de beweging naar Brussel, noch 's avonds bij de terugkerende beweging.

en meer bepaald de vraag wie zich zo gemakkelijk door zulks laat intrigeren. Ik neem twee maal per week de bewuste trein, dus aan een gebrek aan betrokkenheid kan het niet liggen. Echter, de wegen van de NMBS zijn ondoorgrondelijk, dat is een natuurwet. Wie zich daar niet kan bij neerleggen heeft niets gesnapt van de charme van het Belgisch Openbaar Vervoer. Of misschien heb ik niets gesnapt van het verschijnsel mondige consument, dat kan ook.

Maar goed, ik merk dat de mensen achter mij wat ongeduldig worden, voor mij een enkeltje Oostende-Aanmeren, graag.

dinsdag 10 juni 2008

Bushokje

De tristesse moet maar dringend weer eens zijn grenzen leren kennen: 'Nep-bushalte houdt Alzheimerpatiënten tegen'. Zou de bedenker complimentjes krijgen voor zijn knappe idee en goedgemutst door de witte gangen schrijden vandaag? De vullers van faits divers-rubrieken allerhande hadden er alleszins een lekkere brok aan. En de 'moehaha's en 'niet te geloven's waren niet van de lucht onder 'Schrijf hier uw reactie op dit onderwerp'.


Maar ach, was troost maar altijd zo poëtisch. Konden we maar alle muren, hekkens, belemmeringen en afsluitingen vervangen door zo'n hedendaagse plaats van bezinning temidden de barsten in het vooruitgang belovende glas en omgeven door kleurig gestifte levenswijsheden die onze nog ongeschonden jeugd er zonder nagezonden onkostennota achterliet.

Wanneer ze dan naar deze bushalte lopen voor de deur van de instelling, kunnen de verzorgers hen snel en veilig terugvinden. Ze vertellen dat de bus wat later komt en nodigen hen uit voor een kop koffie. Enkele minuten later zijn ze vergeten wat er is gebeurd.

Hier past enkel het ingetogen besef dat ook wij misschien ooit ons geluk zullen zoeken in die korte wandeling, op zoek naar een beduimeld thuis waar iemand om ons geeft. Vijf minuten menselijke moed, de splitsing van BusHalte en Vroeger, even later doodleuk weer gewist alsof ze er nooit zijn geweest terwijl een witte schort ons voor verdere vergetelheden behoedt.

En dan buiten voor het raam: een bushokje, een boom, een vergeten droom.