Tirza

'Ester', zegt hij met alle overtuiging die hij in zijn stem kan leggen, 'binnen zijn heel veel mensen die je met plezier zachtjes zouden willen aaien. Ga mee naar de woonkamer, ik stel je voor aan allerlei leuke mensen, maar ik denk dat je iedereen al kent. Ga met me mee. Blijf niet hier. Dit is geen schuur voor jou.'
'Ik doe het liever zelf, aaien', zegt Ester, 'ik kan het beter zelf. Wordt u wel eens zachtjes geaaid, Meneer Hofmeester?'

Een fragmentje uit 'Tirza' van Arnon Grunberg, au fond een roman over een vader die zijn dochter wil behoeden voor al het kwaad dat haar kan overkomen. Zijn stukjes in de Humo vind ik afgrijselijk slecht én pretentieus, maar Grunbergs 'Lof der Zotheid' had ik wel weten te smaken. Dus deze roman ook maar een kans gegeven. Ze reisde met me mee door 3 huiskamers, 2 parken en op 1 trein en ik was altijd blij wanneer ik wat tijd met haar kon doorbrengen.

Een eenvoudige maar stuwende plot die 350 pagina's lang de nieuwsgierigheid blijft prikkelen, daarna wat gas terugneemt op 50 pagina's van het einde, maar de geduldige lezer beloont met een verrassende ontknoping. Zelfs op die verplichte Gentse Feesten (weer veel rondgewandeld, gesms't naar verloren gelopen vrienden, met plezier andere rondwandelende mensen gadegeslagen en per ongeluk ook enkele optredens meegepikt) liep ik me wel eens af te vragen hoe het zou aflopen.

Conventioneler dan ik van Grunberg verwacht had, en mij dus goed meegevallen. Perfecte vakantieliteratuur.

Hallelujah

Even boudweg beginnen met een eenvoudige mededeling zonder verdere maatschappelijke relevantie: Punkers favoriete plaat aller tijden is 'Various Positions' van Leonard Cohen (teksten, muziek, stem: de perfecte plaat voor mij) - en dat van lang vóór John Cale en Jeff Buckley aan cherry picking deden en succes oogstten met hun eigen versie van 'Hallelujah'. Ook 'Songs from a room' en 'Death of a ladies' man' van diezelfde Canadese bard staan in zijn top 10 aller tijden. Cohen zingt over de liefde op de enige draaglijke manier (zie ook Morrissey), diep gemeend maar toch ook een beetje om te lachen.


Blij als een kind was ik dan ook, toen ik woensdagavond hoorde dat Leonard Cohen op 20 oktober naar Vorst Nationaal komt. Zijn optreden in Brugge heb ik immers moeten missen omwille van een geplande vakantie die uiteindelijk toch niet doorgegaan is. Ik zat dus thuis naar een fletse film op vt4 of zo te kijken toen Leonard Cohen een prachtconcert gaf in het Minnewaterpark in Brugge. Klote.

Maar het leven heeft me dus een herkansing geboden en die heb ik gegrepen. Donderdagochtend om 9 uur meteen mijn kaartjes besteld via het internet. Vandaag lees ik al in de krant dat het concert direct uitverkocht was en dat er nog een extra concert komt van de Leo van de sixties (want een ladies' man was hij wel naar het schijnt).

Voor de enkeling die zich zou afvragen wie die Leonard Cohen is: klik hier voor een concertfragmentje. Van 20 jaar terug evenwel, maar da's waarschijnljk omdat zijn fans (het merendeel woont ondertussen in een villa op het platteland, de kinderen zijn al een tijdje het huis uit en er kan al eens gewereldreisd worden) niet echt handig zijn in het clandestien opnemen van concerten.

Het voorprogramma werd in Brugge verzorgd door Martha Wainwright (Cohen is nogal dik met de Wainwrights), die hier een prachtversie van Cohens The Traitor brengt. Van mij mag ze opnieuw meekomen op 20 oktober. Dit wordt trouwens het eerste concert dat ik zal bezoeken waarvoor ik meer dan 25 euro neertel. Voor Leonard Cohen zet ik graag mijn principes ('concerten van meer dan 25 euro zijn geldklopperij') even opzij.

Al zou ik het ook op de inflatie kunnen steken natuurlijk.

De derde tepel

Ook deze zich wat amechtig voortslepende Belgische zomer van 2008 zal later blijken zijn charmes gehad te hebben. Zo vormde het flauwe weer een perfect excuus om mij te vermeien in treffende stukjes van enkele van mijn favoriete bloggers over Nico Mattan, Karl Vannieuwkerke, de verkoopster in de Brooklyn in Brugge en de politieke gezichtsvernauwing in ons land. Vergeet Humo jongens en meisjes, de leukste schrijfsels staan tegenwoordig gratis op tinternet! En omdat zelfs redundantie tegenwoordig redundant is, volsta ik met bovenstaande links om uit te leggen waarom de berichtgeving over de Tour zo ongewild grappig is en wat ik denk over de politieke crisis. Als anderen zo mooi zeggen wat ik denk, doe ik er het zwijgen toe en zoek ik verpozing in de natuur.

Want denk maar niet dat wat grijze wolkjes hier en daar mijn bewegingsdrang weten af te remmen. En onderweg krijgt een mens tussen de Vlaamse fabrieken en fermetten dan al eens een plaatje voorgeschoteld, zoals dit hierboven. Nog onverpakt en ongeconsumeerd (ongewild zout in de wonde van dit koppel) en in levende staat. Hoewel de politieke actualiteit dit laatste bij momenten lijkt te ontkennen. Overigens is dit een nogal doorzichtig (pun not intended) doch vertederend intiatief om ons land van de ondergang te redden. Van zodra Joelle Milquet opmerkt dat de derde tepel, namelijk Brussel!, ontbreekt (en Bart Dewever fluks repliceert dat zo'n derde tepel esthetisch gezien toch niet echt je dat is en bovendien geen enkel nut heeft), kan het vetzakske dat met dit geniale idee op de proppen kwam zijn actie geslaagd noemen.

Alhoewel ik vermoed dat enige politieke relevantie niet zijn eerste zorg is en hij er ondertussen vooral veel plezier aan beleeft. Benieuwd hoe vaak hij nog 'Hoeraaaah' kretend de foto's in zijn inbox zal mogen openen. Ideale tijdstip en locaties om bereidwillige boezems op de gevoelige plaat vast te leggen lijken mij overigens de weekendnachten op de Gentse Feesten, ergens vanaf 5 uur op de Vlasmarkt - wanneer ik net vertrokken ben naar huis.

Haal ze maar allemaal uit

"Haal ze maar allemaal uit hoor, je hebt er nog zitten!", ordonneert de uitbaatster van het pannekoekenhuis de oude man, op zoek naar nog wat rosse eurootjes in zijn portemonnee. Ik bevind mij samen met mijn wederhelft in Damme, het tavernedorp ten noordoosten van Brugge waar we tijdens een regenbui die ons fietstochtje met de onontkoombaarheid van de elementen confronteert onze toevlucht gezocht hebben bij een van de plaatselijke neringdoeners.

Volgende keer dus maar Taverne Ter Kloeffe (wat is er in een naam?) vermijden, hun invulling van het begrip West-Vlaamse Hartelijkheid ligt net iets te ver van de mijne. Zestigplussers die pannenkoeken eten hoeven niet als kleuters aangesproken te worden, ook al zijn die pannenkoeken dan nog zo lekker en blijven de oudjes wel komen.

Drie dagen later zitten we op het zomerterras van Taverne Silversand op de dijk in Blankenberge, waar we een pannenkoek annex reuzewafel verorberden. De lekkere wafels van Silversand zijn - behalve een scoutskamp ooit- het enige wat me naar Klein-Antwerpen-aan-de-Noordzee weet te drijven. De regen hield bovendien die nooit aflatende dijkwandelaars binnen zodat ik vanop ons terrasje bovenstaande stemmige foto kon maken van Stranduitbaterij Jerome.

Maar hola wacht even... Punkerke die zich bezighoudt met het recenseren van de West-Vlaamse tavernes in plaats van zijn giga zaklamp te laten schijnen over de optredens van Leonard Cohen en Neil Young? Hoeveel onpunker kan het nog?

Wel, bijvoorbeeld door meteen daarna in Oostende het PMMK te bezoeken waar een mooie tijdelijke tentoonstelling loopt over het werk van Georges Van Tongerloo. Door erbij te vertellen dat de zon straalde als op een stralende septemberdag (we moeten daar bescheiden in blijven) toen we daar buitenkwamen. Dat ik daarna aan de vistrap acht wullocks uit een bakje gegeten heb. En dat ik daarna met mijn lief naar het einde van de pier en terug gewandeld ben (foto hierboven: de dijk van Oostende vanop de pier van Oostende) en dat ik het héérlijk vond.

Toen we terugkeerden naar het station waren we nog ongewild getuige van een fotosessie met het tv-koppel Pieter en Ghislaine voor hun Red Pepper-restaurant - jammer genoeg heb ik verzuimd een foto te nemen van de fotosessie om het gossipgehalte van mijn blog wat op te krikken. Aangezien ik de Red Pepper nog eerder in mijn achterste zou steken dan dat ik er zou gaan eten, heb ik mijn rosse frankjes dan maar aan die opdringerige zeemeeuwen gevoederd die het op mijn bakje friet gemunt hadden. Ik had er nog, en ik heb ze allemaal uitgehaald.

Een weekje België-oude-stijl in de regen: ook zonder Leonard Cohen een beetje avalanche.