Haal ze maar allemaal uit

"Haal ze maar allemaal uit hoor, je hebt er nog zitten!", ordonneert de uitbaatster van het pannekoekenhuis de oude man, op zoek naar nog wat rosse eurootjes in zijn portemonnee. Ik bevind mij samen met mijn wederhelft in Damme, het tavernedorp ten noordoosten van Brugge waar we tijdens een regenbui die ons fietstochtje met de onontkoombaarheid van de elementen confronteert onze toevlucht gezocht hebben bij een van de plaatselijke neringdoeners.

Volgende keer dus maar Taverne Ter Kloeffe (wat is er in een naam?) vermijden, hun invulling van het begrip West-Vlaamse Hartelijkheid ligt net iets te ver van de mijne. Zestigplussers die pannenkoeken eten hoeven niet als kleuters aangesproken te worden, ook al zijn die pannenkoeken dan nog zo lekker en blijven de oudjes wel komen.

Drie dagen later zitten we op het zomerterras van Taverne Silversand op de dijk in Blankenberge, waar we een pannenkoek annex reuzewafel verorberden. De lekkere wafels van Silversand zijn - behalve een scoutskamp ooit- het enige wat me naar Klein-Antwerpen-aan-de-Noordzee weet te drijven. De regen hield bovendien die nooit aflatende dijkwandelaars binnen zodat ik vanop ons terrasje bovenstaande stemmige foto kon maken van Stranduitbaterij Jerome.

Maar hola wacht even... Punkerke die zich bezighoudt met het recenseren van de West-Vlaamse tavernes in plaats van zijn giga zaklamp te laten schijnen over de optredens van Leonard Cohen en Neil Young? Hoeveel onpunker kan het nog?

Wel, bijvoorbeeld door meteen daarna in Oostende het PMMK te bezoeken waar een mooie tijdelijke tentoonstelling loopt over het werk van Georges Van Tongerloo. Door erbij te vertellen dat de zon straalde als op een stralende septemberdag (we moeten daar bescheiden in blijven) toen we daar buitenkwamen. Dat ik daarna aan de vistrap acht wullocks uit een bakje gegeten heb. En dat ik daarna met mijn lief naar het einde van de pier en terug gewandeld ben (foto hierboven: de dijk van Oostende vanop de pier van Oostende) en dat ik het héérlijk vond.

Toen we terugkeerden naar het station waren we nog ongewild getuige van een fotosessie met het tv-koppel Pieter en Ghislaine voor hun Red Pepper-restaurant - jammer genoeg heb ik verzuimd een foto te nemen van de fotosessie om het gossipgehalte van mijn blog wat op te krikken. Aangezien ik de Red Pepper nog eerder in mijn achterste zou steken dan dat ik er zou gaan eten, heb ik mijn rosse frankjes dan maar aan die opdringerige zeemeeuwen gevoederd die het op mijn bakje friet gemunt hadden. Ik had er nog, en ik heb ze allemaal uitgehaald.

Een weekje België-oude-stijl in de regen: ook zonder Leonard Cohen een beetje avalanche.