Horremorrie

Ken je dat, van die mensen die gaan drummen om als eerste op de trein te kunnen stappen en zo de forenzers die eraf willen het uitstappen bemoeilijken? Ja, natuurlijk ken je dat, ik ben de elvendertigste die een blogberichtje begint met een verwijzing naar het fenomeen en met de woorden 'ken je dat' - dat ik me eraan erger (aan die mensen, blogpostjes over die mensen, en blogpostjes die beginnen met 'ken je dat') hoeft feitelijk niet meer gezegd.


Vandaag echter ontdekte ik een nieuwe categorie mensachtigen die totnogtoe schromelijk aan de aandacht van het nooit aflatende contingent stukjesplegenden ontsnapt is: 'Zij die klaar staan om van de trein te stappen en reikhalzend over de schouder van de voor hen wachtende naar buiten kijken, vurig hopend dat daar mensen zullen staan die gaan drummen om als eerste te kunnen opstappen en zo de mensen die eraf willen het uitstappen bemoeilijken'. Nog voor ze zelfs maar de deuropening bereikt hebben waarlangs ze het rijtuig moeten verlaten, staan die domme bontjes al met hun sjakosj te zwaaien, binennsmonds hun 'laat me door, laat me door' al repeterend.

Het zit hen duidelijk hoog dat ze weer maar eens een hele rit in tweede klasse hebben moeten reizen (iets met Fortis-aandelen die ze met de kerst dan maar aan familie zullen uitdelen) en dat er buiten alweer ander plebs in hun weg zal staan vervult hen nu al met een portie vooropsnellende extra ergernis. Alsmaar vindingrijker worden ze in het opzoeken of uitlokken van situaties die wel eens zouden kunnen uitmonden in een conflictje dat hen toelaat hun onvrede met alles en iedereen nog eens op een medemens te projecteren.

Vandaag zat ik in zo'n treinwagon met stoeltjes die als in een vliegtuig achter elkaar in dezelfde richting geplaatst zijn. Ik wou de krant lezen, maar had daarbij last van de laaghangende middagzon die het op mijn irissen gemunt had. Ik besloot daarom de hor die daartoe aan de binnenkant van het treinraam aangebracht was een twintigtal dodelijke centimeters naar beneden te trekken. Ogenblikkelijk steeg achter mij een ontzet kreetje op. Ik had er blijbkaar niet op gelet dat de hor zich over twee rijen zitplaatsen uitstrekte en dat ook de passagier achter mij zodoende geheel in duisternis gehuld de rest van deze zo al onzalige treinreis moest uitzitten.

Op eenvoudig verzoek had ik de hor terug omhoog geduwd -ik gun iedereen het licht in de ogen- maar daar kreeg ik de kans niet toe. Na een verontwaardigd 'sèèg, als een bitje zunne al tevele is' stond de dame achter mij - waarvan ik tot dan toe het bestaan niet vermoedde - sissend op en na een paar dodelijke blikken verhuisde ze naar een andere zitplaats, in de buurt van leukere mensen. Dat ze even later allerlei onvriendelijks murmelend terug langs mij moest om haar sjakosj te komen halen die ze laten liggen had -de optuttrut- was dikke pret.

We naderden Gent, ik stond op uit mijn horloge en maakte me klaar om me doorheen de massa op het perron te wurmen. Het Horremorrie stond me immers vast al drummend op te wachten.

De horror.
(de foto is van de hand van een zekere Herman Horsten - toeval bestaat niet of probeert toch hard te doen alsof)