Er is toch zever genoeg

Het is een beproefde gemakkelijkheidsoplossing voor columnisten die weer eens niks voor in hun column wisten, maar het blijft niettemin aangenaam de spot drijven met de comments onder online nieuwsartikels. Maar om al enigszins het clichématige dat volgt aan te kondigen en ook omdat mijn bladspiegel gebaat is bij een foto onder de openingsalinea eerst even dit:


En dan nu terzake, zoals ze bij Canvas zeggen. Het gamma aan belachelijke / idiote / misplaatste / verzuurde reacties is tegenwoordig namelijk verscheurend groot voor wie graag eens de draak wil steken met een van die gefrustreerde vrijetijdsopiniemakers die welhaast als strooiwagens hun mening over de belangrijkste nieuwssites verspreiden, zo mag onder andere blijken uit onderstaande reactie van een lezer van De Standaard op 18 december 2009:

Brussel telt veel werklozen, dus blijkbaar moet er voor diegenen die wel moeten werken niet gestrooid worden. Neem een kijkje in de zijstraten van de Louizalaan- een mooi zicht maar vraag ons niet om op tijd te zijn, ongeacht of je nu met de wagen of te voet bent- levensgevaarlijk. Ze kunnen het water niet zuiveren, laat staan enkele wegen berijdbaar houden. Proficiat Bruxelles.

Geef toe: geniaal in zijn eenvoud. In één comment de werkende Vlaming én de werkloze Brusselaar gelinkt aan een onbestrooide zijstraat van de Louizalaan. Het ongetwijfeld ironisch bedoelde proficiat is niet voor Brussel maar voor Bruxelles. Machtig. De volharding waarmee dit soort commentaarschrijvers alles door een communautaire bril ziet, begint stilaan op een verregaande vorm van sneeuwblindheid te lijken.

Nochtans mist de schrijver enkele open doelkansen en verraadt hij zich aldus als een onbezonnen beginneling. Zo vergeet hij te suggereren dat ze beter die werklozen eens aan het sneeuwruimen zouden zetten, zodat die ook eens iets terugdoen voor de werkende Vlaming in Brussel (die behalve de Brusselse werklozen ook nog eens de Waalse onderhoudt). Hij vergeet ook een allusie te maken op de milieutop in Kopenhagen en de aldaar centraal staande problematiek van de opwarming van de aarde:

Waarom kunnen ze trouwens al die Brusselse werklozen niet inzetten om sneeuw te ruimen, zodat de werkende Vlaming in Brussel op zijn werk geraakt om het onderhoudsgeld voor die werklozen te betalen. Maar nee, terwijl de steuntrekkers thuis genieten van het mooie uitzicht en ze daar in Kopenhagen de opwarming van de aarde proberen tegen te gaan in hun goed verwarmde congreszalen, zullen wij wel ploeteren in de koude en de sneeuw.

Behoorlijk gechargeerd ongetwijfeld, dit zelfverzonnen vervolg, maar op 18 december 2009 omstreeks 12u35, zei Jozef Berghmans:

Ik begrijp het niet meer. In Kopenhagen gaan ze al het mogelijke doen om de sneeuw niet te doen smelten, maar hier in België gaan ze massaal zout strooien om de sneeuw wel te doen smelten. Wat is het nu? Te koud of te warm? Allez, en gij nu.

Eet dat, gij klimatologen aller landen. Oké, er zal altijd wel een Jozef Bergmans zijn om die de verleiding niet kan weerstaan om wat gemakkelijk applaus te oogsten. En wie weet is 't wel humor. Maar Jozef heeft zwaarwegende vrienden, zoals deze politicus uit Oostende, in De Standaard van 11 december:

Waarom zou je water besparen als het in ons land zoveel regent? Er is toch water genoeg?

Dat we daar niet op gekomen waren! Dat drinkwater valt natuurlijk gewoon recht uit de hemel en ten huize Jean-Marie Dedecker (goed geraden) wordt de pasta gekookt met water uit de regenton.

Maar dat is nog lachen. Verontrustend wordt het in opiniestukken als dit van Bart Sturtewagen over het mislukken van de klimaattop in Kopenhagen (De Standaard, 19 december 2009):

De grootste uitdaging blijft uit te breken uit de cirkelredeneringen. Wachten op overheden, op technologie, op gebruikers of op geld levert niets op. Stap voor stap werken aan klimaatstrategieën en -strategietjes is de enige zinvolle weg. Dat was voor Kopenhagen zo en dat is na Kopenhagen helemaal onbetwistbaar.

Vrij vertaald maakt het niet zoveel uit dat autoconstructeurs zwaar gesubsidieerd hun verouderde technologieën blijven gebruiken in plaats van te innoveren. Dat de vleesindustrie zijn secundaire kosten (milieuvervuiling, gezondheidsrisico's door vlees vol antibiotica, CO2-uitstoot door een steeds toenemende veestapel) op de samenleving blijft afwentelen doordat de overheid laat betijen. Dat China en de VS zich niet willen verbinden tot een uitstootbeperking.

Als we maar allemaal netjes blijven sorteren, onze peertjes door spaarlampen vervangen en koken met seizoensgroenten. Als we hier en daar een windmolentje plaatsen om die klimaatdoemdenkers de wind uit de zeilen te halen en ondertussen wat prutsen aan een elektrische wagen die over 20 jaar op de markt komt. Dan komt alles wel goed. We worden allemaal een beetje low impact man light, en hopen dat JMD spontaan meedoet.

En als iedereen zout strooit voor zijn eigen deurtje, blijven alle straatjes berijdbaar.

Maar goed, ik vermoed dat ik volgens Bart Sturtewagen ondertussen vastzit in een cirkelredenering. Ik moet daar toch dringend eens uitbreken.

Alvast een prettig eindejaar gewenst, lieve lezers van me!