Hoe sterk is de eenzame voetbalploeg

Vaarwel ook François Sterchelé. Het typetje Sterchelé heeft mij nooit zo gelegen, hij belichaamde voor mij toch voor een deel het 'nieuwe' Club Brugge dat het sinds de komst van Matthysen misschien iets te veel moet hebben van grootspraak en wat onhandig opgeklopte rivaliteit. Anderzijds: Club had na vorig seizoen nood aan enkele spelers met zijn ingesteldheid, om de verloren trots weer wat op te krikken. Het moeten niet allemaal degelijke jongens van bij ons die hard kunnen lopen zijn daar in Brugge. Wat meer Luikse furie was dit seizoen heel welkom geweest in het Jan Breydelstadion.


Bovendien: Eens supporter van blauw-zwart, altijd 'eens supporter van blauw-zwart geweest'! En dus niet eens zo diep vanbinnen vurig hopend op een revival. Al klinkt dat in deze context dan weer veel morbider dan ik zou wensen. François Sterchelé was in elk geval een slimme voetballer, legde hij niet deze week nog zelf de vinger op de blauw-zwarte wonde? "Wat voor ons - de spitsen - misschien ontbrak waren flankspelers die oprukten en voorzetten gaven." En behoorlijk sportief in het verlies: "Ik vond het wel amusant en goed wat hij deed." (over Jelle Van Damme die na zijn goal tegen Club Brugge het bekende Di Toni-gebaartje van Sterchelé imiteerde).

Zaterdag al moet Club Brugge zonder zijn flamboyante en 'Sterke Lé' het veld op tegen de 11 van Westerlo.

Sterkte, blauw-zwart.