Que Serre Sera

Het zijn van die voornemens. 'Gedaan met alle ballast (een woord dat wel gemaakt lijkt voor John Terry), met dat radeloze getik van ik-ik-ik, met dat schrijven over zessen en vijven, met dat gefoeter op de compjoeter, met die duivelse dagboekvloek, met die vervloekte modernpressstress, met dat klikken en dat tikken, met dat rijmen om te lijmen.' Immers: de nachtelijke kopzorgen, dan de zotte morgen, en vervolgens de onvermijdelijke zon, rokjes, zweetgeur op de trein en in mijn brein: het legt zodanig beslag op mij en mijn overlevingskunsten dat ik wel klaar lijk voor de oven. Moet dat nog, die blog?


Tot die jaarlijks wederkerende opwarming van de maand mei weer een dipje kent, mijn persoonlijke jongedertigersbeslommeringen mij op miraculeuze wijze eventjes ontschieten en er zich een onverwacht extra vrij uurtje aandient. Dan krijgt mijn toetsenbord het weer hard te verduren. Op de X en de Y na, die de dans hier weer zouden ontspringen als ik niet zo oplettend was om ook hen een tik te geven. Om van de penthousebewoners F1 tem F8 nog maar te zwijgen. Foert. Iemand ooit het aantal vierkante kilomters opgeteld dat deze quasi ongebruikte knoppen op wereldschaal innemen in bureaus en in werkkamers allerhande?

Ik hoop van niet. Dan kan je maar beter de koninklijke serres van Laken gaan bezoeken.