Eine gute fahrt

"Habe ich nicht. In meine 30 Jahre nimmer gehabt. Das ist für das Frauenhaus!", aldus de kastelein wanneer ik ergens in Zuid-Duitsland heel vermetel (ik hou niet van de suikerplakbek die ik krijg van frisdrank maar water is ook maar droog - op een manier) een Cola Light bestel op het terras van Pub Red Bull. "Danke danke," repliceer ik in een poging mij ongenaakbaar te tonen - "Bitte!" gromt de kale-met-toch-een-paardenstaartje terug. Die ons een half uur later bij het vertrek hartelijk feliciteert met onze 'prestatie', ons een behouden terugreis nach Belgien toewenst en wat van de prijs van onze consumpties (zwei Cola und zwei Bier - normal oder light? haha) afdoet.

Eigenaardig volkje, die Duitsers: niet alleen hun kledij maar ook hun gevoel voor humor is wat in de eighties blijven steken. Maar op de treinconductrice op de nachttrein terug (Duitsers en treinen, het blijft toch een gewaagde combinatie) na (wie te kampen hebben met een overtollige testosteronaanmaak en een levendige fantasie had dit voorzetsel hier ondertussen niet meer verwacht) hebben we vooral sehr freundliche leute op onze weg ontmoet. Op het einde van de reis werden we het zelfs enigszins beu dat iedereen ons spontaan kwam aanspreken om een praatje te maken, ons de weg te wijzen, goede raad te geven en noch eine gute Fahrt zu wünschen. 'Wir haben eine Karte, danke schön, auf wiedersehen!"

Van Hechtel-Eksel (tochten moeten érgens beginnen, en dan bij voorkeur in plaatsjes met een wat griezelige naam) naar Tübingen (Zuid-Duitsland, zie foto hieronder: héél mooi stadje, het Duitse Gent wat mij betreft) gefietst dus, samen met Tuur. Meteen de verklaring voor Punkerkes lange afwezigheid hier. Tien dagen geen blogs, geen gazetten, geen radioreclame, geen Leterme, geen opiniestukken, geen verkeersinfo, geen openingsceremonies, geen e-mails, geen sputterende motor die je op gang moet zien te krijgen (alhoewel), geen culturele bierfeesten vol lallende en plastic bekertjes in het rond strooiende medemensen, geen Zomer 2008 met Ben Crabbé, maar wel dit:


De route aanhouden, zorgen dat je je 's morgens insmeert met factor 12 en genoeg te eten bijhebt, onderweg allerlei moois te zien krijgen (het Limburgse platteland, de Maas, Roermond, de mooie kleine dorpjes onderweg, Koblenz, de kastelen en stadjes langs de 'romantische Rhein' - zie derde foto, Ladenburg, het heerlijke Tübingen, Esslingen, het Zuid-Duitse platteland, natuurpark Schönbuch), hier en daar een terrasje doen op een stemmig marktpleintje (God wat klink ik als een veertiger), nu en dan enkele praatgrage en in dezelfde richting fietsende Noorderburen te woord staan, valpartijen faken (zie de eerste foto) en andere ongein en 's avonds bij een flesje wijn nog wat napraten of op de camping nog snel eens in het water duiken.

De enkele vervelende kantjes van de zaak (twee regendagen, al eens de weg kwijtraken en op een industrieterrein verzeild geraken, slechte benen nu en dan, niet alle campings hebben de stap naar de 21e eeuw al gezet) zet ik niet te hard in de verf, vakanties zijn gemaakt om achteraf mee te stoefen en ook de beproevingen maken deel uit van de totaalervaring, zo zal elke langeafstandsfietser bevestigen. Bovendien zijn het net die ongemakken die het geheel het heroïsche tintje bezorgen waar we maar al te graag mee uitpakken.

De grotendeels autovrije of autoluwe route haalden we uit dit boekje. Over de Alpen verder fietsen naar Venetië of Rome is een droom voor een van de komende zomers. Eerst nog wat oefenen in de Ardennen, danke. Overigens heeft die Hans Reitsma wat mij betreft een van de mooiste beroepen ter wereld: fietsroutemaker. Dat ik daar zelf niet eerder op gekomen ben! En zou híj light oder normal kiezen, de Hans?