Maar in mijn vrije tijd waan ook ik me nu en dan graag even Serge Simonart. En schrijf ik recensies over nieuwe platen van Pete Molinari (Brit met een wat ziekelijke obsessie voor de sixties), The Verve (die meer verplicht zijn aan hun status dan hun wisselvallige nieuwe plaat) en Lieven Tavernier ('Wind en rook' is de beste Nederlandstalige plaat die ik in jaren gehoord heb - jammer dat ze wat doodgezwegen wordt op de nationale radio).
Weliswaar valt alles eenvoudig te ontdekken op myspace en co tegenwoordig, maar dat doen de meeste mensen nog altijd pas wanneer ze iets lovends gelezen of gehoord hebben over een band, wanneer een vriend hen een plaat aanraadt of wanneer een recensent een cd de hemel in schrijft. Het internet is immers een wildernis geworden waarin niemand nog 100 % z'n weg vindt.
Platenmaatschappijen doen dan ook hun best om op het internet zoveel mogelijk wegwijzertjes aan te brengen (gewone reclame maar ook blogmarketing, hypes lanceren op Youtube, soms zelfs fake reviews) die de consument richting hun product sturen. Good old muziekrecensenten vormen een noodzakelijk tegengewicht die nog echte en geloofwaardige kwaliteitslabels kunnen toekennen aan een plaat en de muziekliefhebber laten kennismaken met goede muziek die het zónder marketingondersteuning moet stellen.
Als het gaat over het ontdekken van nieuw talent en het doorprikken van hypes spelen jouw stukjes dus zeker nog een rol, beste Alexander, een rol die zelfs aan belang wint volgens mij. Geen internetbrowser zal ooit het persoonlijke oordeel van een echte muziekliefhebber -geen marketeer- kunnen vervangen. Ja, misschien is het wel de taak van de recensent de marketingrook om de hoofden van de consument weg te blazen.
Al is dat laatste dan weer wat té veel wind.
3 opmerkingen:
Het is een ontzettend interessante discussie, die ik vandaag nog voerde over poëziekritiek. Misschien dat het op het web allemaal meer 'uit de buik' komt, opperde mijn gesprekspartner. Hij vond dat veeleer een nadeel. Ik vind het net interessant, te lezen wat iemand voelt of wat hij zich voorstelt bij het 'ervaren', dan dat het geheel in een academisch of net erg commercieel jargon wordt besproken. Niet meteen het ene of het andere, maar een vruchtbare aanvulling.
Is juist. Hoeft overigens niet altijd door een recensent te gebeuren, in die zin moet 'de recensent' als autoriteit inderdaad wat terrein prijsgeven aan de luisteraar of muziekliefhebber - iedereen recensent! Is niet eens erg eigenlijk, het is aan de recensent om ervoor te zorgen dat zijn stukjes interessant genoeg zijn om gelezen te worden.
Toffe respons, Punker.
Weet je hoe het bij mij eigenlijk zit: ik hoor iets waaien over een groep, een cd, eender wat, en als dat blijft duren en als ik benieuwd blijf, ga ik luisteren. Pas wanneer ik geluisterd heb ga ik recensies lezen.
Weet je, het heeft denk ik niks met m'n ego te maken, maar als recensent voor een online magazine heb ik dikwijls het gevoel dat ik voor twee man en een paardenkop onbekende groepjes uit het moeras aan 't sleuren ben. Misschien onterecht, maar ik voél niks, snap je? Er is geen debat, geen respons.
Op mijn blog kan ik losjes kwijt wat ik wil, voor mezelf in de eerste plaats. Dat werkt momenteel beter voor me.
Een reactie posten