Zeven op een podium

Ergens eind juli kreeg ik van Freaq een soort 'briljante blog'-plakkaatje, met overdreven loftuigingen toe. Als dank verdween ik vervolgens drie weken in het Grote Niets. Niet om er op het toppunt van mijn roem een einde aan te maken ('er' slaat zachtjes op de overpeinzingen in mijn bunkerke welteverstaan) maar om 'mijn batterijen op te laden'. Dat hoort namelijk zo tegenwoordig.

Of die batterijen per sé in Duitsland opgeladen moesten worden, daar kan natuurlijk intergemeenschappelijk over gediscussieerd worden, maar temidden alle Frankrijk-, Spanje- en Italiëgangers en alle vreemdeculturenopsnuivers die het vliegtuig namen om ver weg allerlei authentieke toestanden te beleven is mijn keuze uiteindelijk misschien toch niet zo conventioneel als ze lijkt. 't Is maar hoe je 't bekijkt natuurlijk.

Doch alles beter dan de namiddaggaten weg te gapen bij dat glammerige, met een laagje sportiviteit vergulde glijmiddel voor op nieuwe markten azende multinationals waarvoor duizenden nietsvermoedende atleten zich vier jaar de pleuris trainen. Zwijgen en sporten op Straffe Van Verbanning uit Het Dorp. De hoop van een verscheurde natie torsen en dan van armoe reclame moeten maken voor een pizzatent. Arme Tia, arme Kim.

Bedankt, Freaq, voor het plaatje. Ik draai het rond, bekijk het eens aan alle kanten, overloop het lijstje links op deze pagina met blogs die mij na aan het hart liggen en besluit mijn award dan door te geven aan volgende mijmeraars, die hun alledaagse belevenissen ook voor de lezer markant maken met heerlijke vleugjes zelfspot, onnozeliteit en diepzinnigheid (doorklikken kan onder 'nogblog' links):

Alexander, Freaq, Merlijn, Ishku, Maanzand, Digb, Siempre Volando

Met zeven op een podium en allemaal goud. Laat ze daar in Peking maar een polsstokpuntje aan zuigen.