Terwijl we op vrouwendag toch ook niet allemaal een keukenschort aantrekken en op hoge hakken gaan rondlopen. En toch: Herman Van Rompuy in een zotte bui. Lijmpje hier, rijmpje daar, iedereen kan het, gedichtendag klaar! Met een haiku toe. En gelukkig maar. Ik mag er niet aan denken de hele dag Leonard Nolensen te moeten trotseren, schimmige gebaroneerden die om de een of andere reden tot ons cultureel erfgoed schijnen te behoren - al weet niemand echt waarom.
Maar -daag jezelf een dagje uit- het is me dus gelukt: een gedichtendag zonder poëzie! Niet dat ik die kernachtige letterzetterij geen warm hart toedraag. Ik amuseer mij te pletter met voorpublicaties van ongeborenen en de onvolprezen Arabische poëzie en ik ben altijd te porren voor een portie Kouwenaar of Kopland. En een onmens is hij wiens adem niet even stokt bij het lezen van Roezemoezen en dit.
Het was gisteren ook dag van de privacy, dus hun contactgegevens vogelt u maar zelf tevoorschijn, heren uitgevers.
3 opmerkingen:
Ik moet voor poëzie in een stemming zijn waarin ik nu niet ben. En meestal is het nogal vergezocht en overroepen.
Wat niet wil zeggen dat ik 'goed' niet kan appreciëren natuurlijk.
Concreet: ik heb weinig voeling met gedichtendag. Met vrouwendag eigenlijk ook niet. Ik draag nooit een keukenschort. Hoge hakken daarentegen...
Hoge hakken, rrrr!
Maar terzake: ik hou ook niet zo van zelfingenomen poëzie (en die bestaat); maar nu en dan doet poëzie toch iets met klanken, woorden en ritme wat een gewone prozatekst niet vermag en dan kan ik er wel voor smelten.
allé hup, great minds think alike over de poëzie zou ik zeggen. :-)
(en ook nog: het ging niet over van die naaldhakken, hé, dat is er dan weer over en totaal ondraagbaar. Allé goed, ik zal er eens een stukje over schrijven)
Een reactie posten