Het containerpark, du-uh

Ik doe niet meer mee aan al dat 'verguld de pil van de bittere boodschap met een laagje suikerhumor' en wil graag dat mijn toehoorders alvast noteren dat mijn exposé van vandaag op de volgende drie pijlers steunt:
1. Sommige mensen brengen werkelijk het slechtste in andere mensen naar boven.
2. Bij zakelijke transacties komt het al eens tot conflictsituaties bij onenigheid over de uitvoeringsmodaliteiten.
3. Punkerke kan ook gemeen doen - of er toch over fantaseren.


Het eerste puntje is een conclusie dewelke ik mijzelf genoodzaakt zie te maken nu een medemens mij - een links-progressieveling zonder loft maar met een gedachtengoed zo groen als een broccoli op een bedje van versgeplukte basilicumblaadjes - zo ver gekregen heeft dat ik ernstig overweeg een gloednieuwe hypermoderne stofzuiger die bij mij in het tuinhok staat naar het containerpark te brengen zodat Recupel dat ding helemaal kan ontmantelen. Het tweede puntje is - nou ja.

Vertaald naar mijn miezerige leventje betekent het tweede puntje gewoon dat de schepsels van wie we dit huis gekocht hebben mijn rug op kunnen - al is dat andere spreekwoord met 'maan' en 'lopen naar de' iets toepasselijker daar ik die tenzij-ik-mijn-gat-ervoor-moet-opheffen-ben-ik-altijd-weldenkenden liever niet meer te dicht in mijn buurt heb. 'Oh nee, nu volgt zo'n margi verhaal over een banale ruzie tussen kopers en verkopers', denkt mijn lezer vast al, en hij heeft gelijk. Mijn lezer is niet van gisteren, die stroop mag ik wel eens aan zijn baard smeren.

Dat een koophuis in tegenstelling tot een huurhuis niet netjes gepoetst achtergelaten wordt voor de nieuwe bewoner, dat wisten we vooraf. Dat we behalve centimeters dikke lagen stof ook een gebruikte pamper aantroffen achter de chauffage, ach dat is een leuk verhaal voor straks bij de koffie. Dat de klojo's hierna genoemd de verkopers er een andere interpretatie op nahielden van 'ingebouwde elementen' en de diepvriezer uitgevezen en meegenomen hadden - ach, we waren toch al van plan om iets zuinigers te installeren.

Dat er nog een hoop rommel en afval en twee kasten stonden - 'ach' had ik bijna opnieuw gezegd, als mijn vriendin me niet had tegengehouden. Want waar de rekbaarheid van mijn tolerantiegrens het sadomasochistische benadert, ligt die van haar keurig waar ze liggen moet. Het kan immers niet de bedoeling zijn dat wie een huis koopt eerst een camionet moet huren om al de rommel eruit te halen. Toch niet als het over een bescheiden rijwoning in de stad gaat zonder bijhorende schuur of garage waar een en ander kan staan wachten tot op de een of andere doelloze zaterdag.

'Ja, maar die kasten stonden daar al toen wij daar gingen wonen. En die potten (opgedroogde) verf hebben we maar laten staan zodat jullie nog kunnen bijverven als je dat wilt.' Over de fietswielen in de tuin en de rommel op zolder had ik maar niets gezegd, maar ik was vastbesloten me niet zomaar te laten ompraten. In mijn 'ik-stond-voor-heter-vuren-dus-ik-blijf-altijd-rustig'-toon antwoordde ik dat 'we die verf toch niet nodig gaan hebben' en 'dat ik toch niet weet waar ik met die kasten heen moet' en dat ze 'nogal in de weg staan bij het verven'.

'Euh, misschien moet je die bij het grof huisvuil zetten of naar het containerpark brengen, du-uh?' antwoordt de andere kant van de lijn, op een toon die lijkt te suggereren dat ik van een andere planeet kom. Op dat moment is schakelt mijn immer gemoedelijke innerlijke modus bruusk over van 'eens vriendelijk vragen' naar 'wat denkt dat kreng wel?' en besluit ik om maakt-niet-uit-wat voet bij stuk te houden. Wat uiteindelijk nogal een vermoeiende kwestie geworden is.

Toen ik na een week en herhaaldelijke vriendelijke telefoontjes en sms'jes (geen scheldwoorden, geen dreigementen, altijd 'groetjes' - ik laat mij niet kennen) nog altijd geen antwoord had gekregen op mijn eenvoudige vraag wanneer zij of haar vriend die meubels zouden komen halen (behalve dan een sms'je met de verwijtende tekst 'wij werken niet in het onderwijs of als bediende, wij hebben niet zomaar tijd'), voelde ik mij zo afgepist dat ik op zoek ging naar munitie en haar iets kordaats sms'te met de woorden 'onrechtmatige bewoning' en 'notaris'.

Waarop ze fluks haar mammie en pappie inschakelde om het meubilair te komen ophalen -want zelf had ze geen tijd- evenwel niet zonder ons te laten weten dat 'Voor de winst van (vul een hoog bedrag in) euro die we gemaakt hebben, willen we die rommel gerust komen ophalen'. Fijn zo, dat dacht ik er ook van. 'Maar goed, maar waar blijft die probleemstelling!?' vraagt u. Hier komt-ie-dan. Ja, U daar in de verste hoek heeft het al door, maar verbrod het nu toch nog niet voor de mensen die nog vol spanning de ontknoping zitten af te wachten.

Gisteravond klampte mijn nieuwe buurman-van-twee-huizen-verder mij namelijk aan toen ik thuiskwam van mijn werk: "Mijnheer, u moet eens komen, ze hebben hier vanmorgen een pakje afgeleverd voor u. U was er niet en ze hebben het bij mij afgezet." Het 'pakje' bleek een heus pakket met de grootte van een bescheiden barkruk, bevattende een hypermoderne stofzuiger. De bestemmeling is -inderdaad- de ex-bewoonster. Het ding staat nu in het tuinhok.

Wat ik níet ga doen, is het pakket gaan afgeven bij de bestemmeling. Met het oog op het vermijden van mogelijke conflictsituaties lijkt me dit een verstandige beslissing van mezelve - al moet ik toegeven dat het gegeven 'iets vertikken' ook een rol speelt. Wat ik graag zou doen: dat lelijke onding naar het kringloopcentrum brengen zodat iemand anders er toch iets aan heeft. Wat ik waarschijnlijk ga doen: een mailtje sturen naar DHL met de vraag of ze het pakket kunnen komen afhalen om het te bezorgen aan de rechtmatige eigenaar.

Of ik doe gewoon lekker margi terug en breng het 'naar het containerpark'.

Du-uh.