Het jaar van de kat

"Geen kat downloadt 10 van de 13 miljoen online nummers" (Een cryptische titel in De Morgen van 31 december 2008, ogenschijnlijk verwijzend naar de 10 hitsingles die Luc Steeno dit jaar online gooide, maar feitelijk doelend op het feit dat 10 miljoen nummers nooit gedownload worden. 'Een kat downloadt 10 van de 13 miljoen online nummers', dát was nog eens nieuws geweest)


"De Kamer van Volksvertegenwoordigers is in crisis. Om 14.15u moest vandaag het vragenuurtje beginnen, maar zowel Yves Leterme als Jo Vandeurzen stuurden hun kat. De zitting werd een uur verlaat, maar Leterme kwam niet opdagen." (Clint.be op 18 december 2008, met een verklaring voor het geringe aantal downloads dit jaar - die beesten hebben een land te besturen)

"Brussel-Halle-Vilvoorde blijft als een egel door het politieke landschap kruipen. Volgens sommigen moet de oplossing deel uitmaken van een groot communautair akkoord, een gedrocht dus waarin een kat haar jongen niet meer vindt maar waaruit alle partijen argumenten kunnen distilleren om die oplossing te verdedigen." (Dirk Castrel in de Gazet van Antwerpen op 31 december 2008, handig voortbordurend op het voorgaande en meteen ook de nood aan een gestructureerd gezinsleven voor onze nieuwe bestuurders op de agenda geplaatst)

"Verdachte van moord in Lichtaart vrijgelaten na fout gerecht" (het persagentschap Belga op 17 december, mij even in de waan latend dat de gevangenisdirectie in Turnhout zich zo schuldig voelde over de schamele gevangeniskost dat ze bij wijze van compensatie besloten had hun gedetineerden te de-detineren)

"Echt gebeurd: kat overleeft val van 34 verdiepingen" (MSN Vandaag, 29 december, de geruststellende gedachte verspreidend dat de rest van het nieuws dit jaar maar om te lachen was - een fantastisch 2009 met alles erop en eraan gewenst, lieve lezers!)

Je leeft maar één keer

"Als je je al die regeltjes en beperkingen moet aantrekken...," wierp ze me quasi achteloos voor de voeten, "je leeft maar één keer hé." Het ging over iets banaals (mogen cursisten in het avondonderwijs een glaasje wijn drinken binnen de klasmuren?) en het clichématige ontging mij niet.


Toch was het -naar alle waarschijnlijkheid ingevolge de verantwoordelijkheidszin die onvermijdelijk met de optelsom van mijn leeftijd en mijn persoonlijkheidsstructuur verondersteld wordt samen te gaan- lang geleden dat ik die nog gehoord had.

Mij overviel dan ook met iets wat onaangenaam hard op een schok leek het besef dat dit credo -ooit een overweging die ik mezelf als vanzelfsprekend maakte bij elke te nemen beslissing- mij in al mijn katholieke ijver om mijn bestaan binnen door mijzelf en anderen opgehoopte oevers te leiden al God weet hoe lang ontglipt was.

Van de weeromstuit brak het koud zweet mij - vast vol grote verwachtingen ontworpen, vol zorg gebouwd en met het nodige geschaaf min of meer proper afgewerkt - uit. Met een fiere uitdrukking op het gelaat - tred en oogopslag net verschillend van die van mijn buurman - had ik mezelf op mijn plaats gezet ergens tussen zoveel fiere anderen.

En daar sta ik uit zelfgekozen overtuiging standvastig stokstijf tot het stof der tijden mijn kleuren doet verglijden. Als een van de achtduizend en negenennegentig soldaatjes uit het terracotta leger van Xi-an, een denkbeeldige keizer beeldig verdedigend tegen morgendaagse rebellen op zoek naar bruikbaars voor nieuwe oorlogen.

Wie weet sta ook ik binnen 2200 keer driehonderdvijfenzestig dagen in een tot museum gedegradeerd godshuis te pronken, door gedimde spotlichten in het zicht gericht van betalende ogen die zich gulzig vergapen aan mijn nutteloze schoonheid.

Je leeft maar één keer.

Groepspraktijk

Veel jong en een beetje oud schuiven aan voor het offerandeblok. Het alziende camera-oog registreert hoe zij eens zwaaien naar oma en opa en tante thuis. Sommigen kwamen met de trein, anderen hebben er een bedevaart te voet of met de fiets op zitten, artiesten en politici komen hun steun betuigen. Wie verhinderd is, stuurt een gift met de post.

De koster speelt liederen op verzoek om de sfeer erin te houden, de handbalclub van Brasschaat heeft pannenkoeken verkocht en komt de opbrengst afgeven. De pastoor (hij werkt tegenwoordig in een groepspraktijk om de klok rond te kunnen preken) zweept de gelovigen op en maant hen aan tot nog gullere giften.

Dat kardinaal Danneels er zelf niet op gekomen is, hij zal het zich tot in de eeuwigheid zijner dagen beklagen.

Leve Music for life.

Barbera d'Asti

"Je merkt dat hij van de westhoek is, hé. Ik heb dat altijd al gevonden van de mensen van die streek. Ik bedoel nu niet de mensen van rond de Ijzer, maar meer naar het zuiden toe, rond Ieper. Altijd zo verbeten en koppig en altijd maar denken dat een ander hen een loer wil draaien."


"Wat een racist", fluister ik in een opwelling in het oor van mijn vriendin, de Kempische.

"Mijn moeder is van Kortrijk", vervolgt het kapsel in bontjas dat aan de toog bij de wijnhandelaar gretig het zoveelste proefaanbod aanvaardt, "en ik heb dat altijd al gemerkt dat verschil, eens je ginder kwam rond de kanten van Ieper, dat die mensen daar toch helemaal anders zijn."

Van Kortrijk. Uiteraard.

"Naar het schijnt wist die Limburger er ook van trouwens."

Helaas waren er geen Hasselse wijnproevers om ons over de eigenaardigheden van de Genkenaars te onderhouden.

Heerlijke wijn overigens, Barbera d'Asti.

Lezergerichtheid

Aaaah het genot dat in de kleine dingen schuilt. Zo ontdekte ik vanmorgen -ik zou begot niet meer weten hoe, het was nog vroeg- dat ik de poort van de bewaakte fietsenstalling ook open krijg zónder mijn kaart uit mijn portefeuille te halen.

Ik haal mijn portefeuille uit mijn jaszak, zwaai er met het euh oog op een zo hoog mogelijke graad van terloopsheid van zo ver mogelijk mee naar het sensoortje en vervolgens opent de elektronische bewaker - geen klein beetje onder de indruk van zo'n dikke pak klantenkaarten, kassatickets, briefjes ter herinnering van nog af te handelen zaakjes, rekeninguittreksels en rosse centjes - fluks de schuifpoort, die zich met een lekker zoemend geluid achter de rest van het traliewerk terugtrekt.

Lasergerichtheid.

Als ik er nu nog in slaag om bij het verlaten van de kooi het ontsnapknopje in te drukken zonder de hiertoe al veel te vaak gebezigde wijsvinger uit mijn jaszak te moeten halen, moet ook dit laatste onderdeel van mijn pendeltraject zich gewonnen geven aan de algehele coolheid die ik nu al sedert mijn 9,5 jaar (toen ik ophield met naar de Jefi-films te gaan op woensdagnamiddag) nastreef in het publieke domein. Suggesties welkom.

Op de foto staat Marie Vinck, ik dacht aan haar toen een collega me zei dat ze Hilde Van Mieghem (moeder van), Jef Lambrecht, Stef Kamiel Carlens en nog een stuk of wat bekende koppen op het verjaardagsfeestje van Jan Fabre gezien had vorig weekend, en (hier komt de link) ze vertelde mij dat slechts een kleine tien minuten nadat ik de fietsenstalling verlaten had. Ik had dus ook een foto van Jef Lambrecht, Stef Kamiel Carlens, een elektronisch oog of een fietsenstalling kunnen posten, maar doe dat lekker niet.

Lezergerichtheid.

Slachtoffercultus

“En als je nu eens gewoon stopte met werken?"
Mijn pendelcollega beantwoordde mijn wellicht wat verrassende denkpiste met een vragende, licht verwijtende blik.
“Je mag het mij niet kwalijk nemen en het komt misschien nogal pedant over dat ik zoiets suggereer – voor mij is het immers een denkoefening, voor jou is het realiteit – maar toch. Als je nu eens gewoon stopte met werken.”
Dezelfde blik, en ditmaal leek het er niet op dat hij zijn ogen van mij zou afwenden voor ik hem verduidelijking verschaft had: "Hoe bedoel je precies?" informeerde hij - evenwel zonder de gebruikelijke vraagintonatie die dient om duidelijk te maken dat de vraagsteller oprecht geïnteresseerd is.
“Denk even na", vervolgde ik mijn uitleg zonder enige poging om mijn cynisme te verbergen, "zelfs als je het puur vanuit je eigen welbevinden bekijkt zou het zo slecht niet zijn. Als je niet meer gaat werken, heb je alvast die auto van je niet meer nodig om naar onze vestiging in Zwevergramme te rijden. Die kan je verkopen, dat brengt wat geld in het laatje, en je hoeft geen belasting en verzekering meer te betalen voor je auto. Bovendien moet je dan vaker te voet en kan je je fitnessabonnement opzeggen."

"Je zal natuurlijk ook een heel stuk aan aanzien inboeten doordat je werkloos wordt, een hoop van je vrienden zullen je met een scheef oog gaan bekijken, en daar zal je vrouw het moeilijk mee krijgen. Na een maand of wat, als het haar duidelijk wordt dat je niet echt aanstalten te maken om nieuw werk te zoeken, zal ze voor het eerst wat kribbig worden. Twee weken later weten al haar vriendinnen het en vier weken later vertelt ze het aan haar ouders. Zes weken later beginnen vriendinnen én ouders haar te adviseren om je te dumpen. Acht weken later dreigt ze er een eerste keer mee om het af te trappen. Tien weken later is ze weg. Hup, nog een probleem opgelost.”

S. bleef mij aankijken en probeerde de conversatie –duidelijk bij gebrek aan valabele argumenten- maar tot flauwe grap te declasseren: “Kom nou, het is leuk genoeg geweest.”
Ik liet mij echter niet van de wijs brengen:“Je huis zal je natuurlijk moeten verkopen, dat kan je niet meer betalen. Tijd om iets nieuws te zoeken. Liefst niet te duur natuurlijk, je moet het met je uitkering allemaal kunnen bolwerken. Een luxueuze studentenkamer valt wellicht nog net binnen de mogelijkheden.”

Op dat moment begon de trein aan zijn laatste remmanoeuvre en reden we het station binnen. Ik stond net iets eerder op. “Misschien”, prevelde S, “misschien” – en ook hij greep naar zijn jas, klaar voor een nieuwe werkdag.

Eentje zónder slachtoffercultus.

Eldorado

De nieuwe film van de Coen Brothers heb ik nog niet gezien, maar omdat er straks nodig gefeest en geschranst moet worden heb ik nu maar al mijn favoriete films uit 2008 op een rijtje gezet. Goed, mijn lezers weten alles naar waarde te schatten en vinden dat kwaliteit zich niet in lijstjes laat vatten, maar besef: op deze manier bespaar ik het net én mezelf én u meteen een tiental saaiige filmbesprekingen per jaar.


De nummer 1 is een bescheiden maar mooie Belgische film die naar mijn aanvoelen veel te weinig promotie kreeg toen ze in de zalen was, al wordt deze prent van Bouli Lanners wel de Belgische genomineerde voor de Oscar voor 'beste niet-Engelstalige film'. Een prachtfilm, dat zeker - en net als nummers 2 tot 7 in de lijst hieronder een echte moet-je-gezien-hebben.

1. Eldorado
2. No country for old men (zie fotootje hierboven)
3. Into the wild
4. Entre les murs
5. 3:10 to Yuma
6. Bienvenue chez les ch'tis
7. Juno
8. Le silence de Lorna
9. Loft
10. There will be blood
11. Los
12. Forgetting Sarah Vaughn
13. Il y a longtemps que je t'aime
14. In Bruges
15. Cloverfield
16. It's a free world
17. Happy-go-lucky

Geen echt slechte films gezien in de cinema dit jaar, al vond ik 'It's a free world' en 'Happy-go-lucky' wel wat tegenvallen en beantwoordde 'There will be blood' niet aan mijn hoge verwachtingen na alle laaiende recensies. Wie net als dat cultuurminnende Punkerke van het grote doek houdt, moet overigens maar eens deze Facebook-petitie ondertekenen die de exuberante prijzen voor filmtickets bij Kinepolis aan de kaak stelt. Of naar de film gaan in de Sphinx of de Studioskoop natuurlijk.

Als een échte goudzoeker.

Little green ask

In een scène uit een van mijn favoriete films, het schaamteloos romantische 'Before sunrise', vraagt de verrukkelijke Julie Delpy zich af: 'Iedereen zegt dat technologie helpt om tijd te besparen. Daar geloof ik niet in. Want wat doen mensen met de tijd die vrijkomt? Ze gaan die niet plots besteden aan iets leuks of nuttigs of aan die reis die ze al lang wilden maken.' Heel juist, Julie. Computerspelletjes spelen, facebooken en bloggen, dat soort sociale netwerk-zever komt er van.


Zo ben ik deze week na de zoveelste uitnodiging ingegaan op zo'n 'lil green patch'-request op Facebook. Niet omdat ik echt een 'lil green patch' wil, maar omdat ik nauwelijks kan geloven wat die applicatie -die lijkt te bestaan uit een heleboel plantjes die je kan kopen of zo- de gebruiker tracht wijs te maken:

(Lil) Green Patch needs your help to fight Global Warming. You build a Green Patch with your friends. The application shows a running count of the square feet of rainforest saved by everyone as they use the application.

Wel, het is zover. Na zestig postjes krampachtige pogingen om niet in de openstaande bloggersvallen te trappen hou ik het niet meer en laat ook ik me naar aanleiding hiervan verleiden tot de standaard rechtstaande-komediant-introductie-van-een-betoog:

Hola, wacht even, 'let me get this straight', dus als ik het goed begrijp beweren ze hier eigenlijk het volgende: Alle gazetten zeggen wel dat het Amazonewoud alsmaar sneller verdwijnt, maar als iedereen maar genoeg idiote spelletjes met bloemetjes en boompjes speelt op het internet, ondertussen al verantwoordelijk voor 0,5 % van het energieverbruik, fiksen we dat wel even. Nodig zo snel mogelijk al je vrienden uit om ook wat langer elektricitieit te verbruiken vandaag en samen redden wij de planeet van de ondergang. Wij zeggen wel niet hoe het werkt, maar we rekenen er gewoon op dat je even gedachtenloos doorklikt als de anderen die er al aan meededen.

Nu zijn er vast tig zaken die een mens via het internet kan doen om het Amazonewoud en bij uitbreiding de planeet te redden (bij deze: 'Onderschrijf eindelijk ook de 'Big Ask'-petitie, malloten die dat nog niet gedaan hebben omdat ze dat maar iets voor softies vinden!'), maar ons schuldgevoel afkopen door kleine groene perkjes te kopen op het internet is er géén van. Net als blogpostjes schrijven om op te roepen tot meer groen bewustzijn, hoogstwaarschijnlijk.

Als er dan toch verhit moet worden, dan beter met Julie Delpy in de hoofdrol.