Toch was het -naar alle waarschijnlijkheid ingevolge de verantwoordelijkheidszin die onvermijdelijk met de optelsom van mijn leeftijd en mijn persoonlijkheidsstructuur verondersteld wordt samen te gaan- lang geleden dat ik die nog gehoord had.
Mij overviel dan ook met iets wat onaangenaam hard op een schok leek het besef dat dit credo -ooit een overweging die ik mezelf als vanzelfsprekend maakte bij elke te nemen beslissing- mij in al mijn katholieke ijver om mijn bestaan binnen door mijzelf en anderen opgehoopte oevers te leiden al God weet hoe lang ontglipt was.
Van de weeromstuit brak het koud zweet mij - vast vol grote verwachtingen ontworpen, vol zorg gebouwd en met het nodige geschaaf min of meer proper afgewerkt - uit. Met een fiere uitdrukking op het gelaat - tred en oogopslag net verschillend van die van mijn buurman - had ik mezelf op mijn plaats gezet ergens tussen zoveel fiere anderen.
En daar sta ik uit zelfgekozen overtuiging standvastig stokstijf tot het stof der tijden mijn kleuren doet verglijden. Als een van de achtduizend en negenennegentig soldaatjes uit het terracotta leger van Xi-an, een denkbeeldige keizer beeldig verdedigend tegen morgendaagse rebellen op zoek naar bruikbaars voor nieuwe oorlogen.
Wie weet sta ook ik binnen 2200 keer driehonderdvijfenzestig dagen in een tot museum gedegradeerd godshuis te pronken, door gedimde spotlichten in het zicht gericht van betalende ogen die zich gulzig vergapen aan mijn nutteloze schoonheid.
Je leeft maar één keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten