Pimp-a-post

As I speak is het bon ton om reviews en blogs te pimpen met een shitload aan catch phrases. (I declare myself guilty). Of ook: Tegenwoordig is het behoorlijk modieus om recensies en internetdagboeken vol te stouwen met een overdaad aan populaire zinnetjes of zinswendingen in andere talen (ik doe er ook wel eens aan mee). Lees dit leuke postje maar eens van de bijzonder onderhoudende Ishku, of dit van Brutin. Ik ben daar eerlijk in: ik heb al wel eens een vertaalwoordenboek moeten raadplegen om een van hun postjes ten volle te kunnen begrijpen. Maar goed: ik ben dan ook al ouder dan 30 en ik ben opgegroeid met Jacobus en Corneel in plaats van met The Simpsons. Ik weet bijgevolg iets meer over bakkersfietsen dan de gemiddelde jonge mens van nu, maar daar houdt het dan ook mee op.

Bijgevolg luidt mijn oproep: Vertalen en omzetten naar het Nederlands die handel! Goed, een computer hoeft geen ordinateur te worden zoals bij onze Franse vrienden, maar het 'je ne sais quoi' dat te pas en te onpas opduikt in boeken- en cd-besprekingen wanneer de recensent van dienst te lui is om naar woorden te zoeken maar toch graag intelligent en belezen wil overkomen kan mits een eenvoudige ingreep wel omgevormd worden tot 'ik-weet-niet-wat'. 'Bullshit' moet qua stafrijm duidelijk zijn meerdere erkennen in 'stierestront'. En Shakespeare zou vast not amused zijn - sorry, zou er vast niet kunnen mee lachen - als hij zag en hoorde hoe zijn tekstregeltje 'to be or not to be, that's the question' een eigen leven gaan leiden is als eenvoudig lapmiddel bij gebrek aan betere vondsten. Dus vanaf nu graag 'dat is de vraag'.

Wordt het overigens niet hoog tijd dat we Kurt Cobain's 'Nevermind' onder Nederlandstaligen gewoon weer vervangen door 'laat-maar-zitten'? Of is het Nederlands niet hip en bijdetijds genoeg om uitdrukking te geven aan onze enorm kosmopolitische ingesteldheid enerzijds en onze verbondenheid met onze geboortestreek en voorvaderen anderzijds en hebben we daarvoor het Engels dan wel het West-Vlaams (zeg ne kir oe loat ist en besef hoeveel tijd je al verspild hebt op het internet ondertussen) of een andere streektaal nodig?

Mijn veronderstelling: Waarschijnlijk gebruikt onze generatie zijn losvaste rijtje Engelse, Franse en andere catch phrases helemaal niet om hipheid of culturele verhevenheid te suggereren maar veeleer om aan te geven dat ze met hun voeten in het echte leven staat en straatwijs zijn. Wie consequent Nederlands gebruikt waar ook Engels of Frans mogelijk zijn binnen het paradigma van het Nederlandse taalgebruik, verraadt zichzelf in die logica als een aansteller (waarom moelijk doen als het ook gemakkelijk kan - met een gangbare uitdrukking uit het Engels bijvoorbeeld) dan wel een provincialist (nog nooit gehoord van 'nevermind' - huh?) of een enggeestigaard (moet alles altijd echt zo perfect in het schoon Nederlandsch?). Ook de vorm is de booschap nietwaar.

Of hoe het internet Pim-Pam-Pet uitdost als Pimp-A-Post.

Chantal en Klara

Update was ooit een hip radioprogramma met de toen nog spring-in-het-veld (en nu nethoofd van Klara) Chantal Pattyn op wat deze week Brudio Stussel heet, update is ook het eerste woord in deze veel te lange zin, en ten slotte is update ook gewoonweg het doel van dit postje. Aangezien mijn opgestoken vingertje wat stijfheidsverschijnselen begint te vertonen na mijn twee vorige postjes, gooi ik het over een andere boeg en spring ik er fluks achteraan het ruime sop van de autobiografische blogwereld in.

Vorig weekend op familieweekend geweest ter ere van de 60ste verjaardag van mijn vader. In Frans-Vlaanderen. Storm op zaterdag en regen en sneeuw op zondag, maar wie denkt dat we daarom maar gezellig rond de open haard van de plaatselijke gîte blijven zitten vergist zich in onze familie: gewandeld hebben we! Door de extreme weersomstandigheden werden onze uitstapjes veeleer expedities dan wandeltochten, maar achteraf deed het haardvuur des te meer deugd - wie ook in de scouts gezeten heeft kent het gevoel vast. Het leuke was dat de Cap Blanc Nez echt helemaal blanc werd toen we terugkeerden van onze uitgeregende zondagwandeling en het plots begon te sneeuwen boven de Noord-Franse kust. Mooi!

Minder heroïsch maar toch ook een bescheiden mijlpaal in mijn persoonlijk leven: De keukenkastdeur is hersteld. Mijn lief had de hoop al opgegeven, maar gisteren ben ik naar de Hubo geweest om scharnieren en vandaag heb ik die eraan gehangen. Hij hangt helemaal recht en gaat netjes open en dicht zoals een echte kastdeur. Ik kan het zelf nog altijd niet goed geloven en om er zoveel mogelijk van te genieten ga ik soms in de kast op zoek naar zaken waarvan ik weet dat ik ze daar niet zal vinden. Een welkome boost voor mijn klusjesmannelijkheid na het mislukte project 'toiletvlotter vervangen'.

Vrije dagen betekent tijd om nog eens een recensie te schrijven (Billy Bragg) en om wat te lezen. Eindelijk 'The innocent' van Harlan Coben uit. Verslindhoofdstukken die je telkens nieuwsgierig maken naar hoe het verhaal verder gaat, maar ook niet meer dan dat. In het begin was ik heel benieuwd hoe het zou aflopen, maar toen het afgelopen was, was ik toch blij dat het uit was. Enfin, zoals Hugo Claus zich nu hopelijk voelt dus. Verder ben ik naar slechte gewoonte weer in drie boeken tegelijkertijd bezig: 'In Europa' van Geert Mak, 'Langs schrijverszijde' van Erik Vlaminck en 'After dark' van Haruki Marukami. Vooral de eerste twee weten mij te boeien en zijn absolute aanraders wat mij betreft - reden waarom ik het derde boek eerst ga uitlezen. Daar zit een logica achter, maar die schiet mij even te buiten.

Oh ja, het fotootje is dus van Chantal Pattyn. Update, remember. Ze is niet zo knap als mijn lief, maar ze mag er ook wel wezen. En vooral: ze heeft mij ooit een persoonlijk briefje geschreven - dit als antwoord op een vraag van mij over een liedje dat ik gehoord had op Update ("er zat iets in met 'got to lose' en het was met veel gitaren - kan u mij de naam van de groep en de titel bezorgen?', dat soort vraag). Het bleek Samiam geweest te zijn met 'Someone's got to lose' - of hoe een mens de meest nutteloze zaken toch weet te onthouden (iemand nog iets van Samiam gehoord?) maar ondertussen vergeet zijn keukenkastdeur te herstellen.

Dat briefje was van voor het internettijdperk dus niks geen e-mail of sms: het opende met een sierlijk handgeschreven 'Dag Daan' en er stond in grote letters 'Chantal' onderaan. Indertijd was die Chantal zo'n beetje het tieneridool van alternatief Vlaanderen (vergelijk met Saskia De Coster nu - maar veel hipper) en sedert ze zich in handschrift tot mij richtte kan ze voor mij niets meer verkeerd doen. Mijn maten met lang haar die nog niet wisten dat Klara het nieuwe Radio 3 was, dachten dat Chantal zich tot de damesliefde bekeerd had toen ze hoorden dat Chantal Studio Brussel verliet voor Klara. Zélfs dat hadden mijn puberhormonen haar vergeven. Dat soort respect dus geniet Chantal Pattyn bij mij.

Ik zou nog minuten kunnen verdergaan over Chantal, maar de drie boeken op het tafeltje hiernaast beginnen vervaarlijk veronachtzaamd met hun bladwijzer te flapperen dus om interieurschade te voorkomen moet ik snel even wat letteren tot mij nemen. Chantal is nethoofd bij een cultuurzender, zij zou het zo gewild hebben!

En Klara ook.

Claus but no cigar

Onze streng-katholieke vrienden lieten nog eens van zich spreken afgelopen weekend. Eerst was er de reactie van Emmanuel Van Lierde van het katholieke blad Tertio op de 'religometer' van Anne Provoost, waarin die laatste een aantal graden van religiositeit onderscheidt - met als ergste graad het religeus fundamentalisme dat geweld een legitiem middel vindt om een godsdienst en zijn regels op te leggen aan andersdenkenden. De redacteur van het blad Tertio vond dat in de 'religometer' van Anne Provoost de zogenaamde atheïstische fundamentalist ontbrak. Hij verwees hierbij naar mensen als Richard Dawkins, die met 'The God Delusion' een boek schreef waarin hij onzin als het creationisme ontkracht. Dat dit blijkbaar al genoeg is om 'atheïstisch fundamentalist' genoemd te worden, zegt meer over de denktrant van Tertio dan over de heer Dawkins zelf. Er is in elk geval nog niets verloren voor Anne Provoost: 'God houdt van iedereen, ook van wie niet in hem gelooft', geeft Van Lierde ons nog mee. Hij is onze dankbaarheid waardig, nietwaar?

En dan was er natuurlijk het ophef over de euthanasie van Hugo Claus. "De wijze waarop sommigen deze daad niet alleen proberen goed te praten maar zelfs als het summum van edelmoedigheid de hemel inprijzen, stoot tegen de borst", aldus René Stockman van de Broeders van Liefde, die bijval krijgt van Wouter Beke, CD&V-voorzitter. Enkele vrienden van Claus hadden zijn daad inderdaad moedig genoemd in de media. Lijkt me vrij logisch, daar zijn vrienden voor. We mogen niet verwachten dat zij maar in nette katholieke traditie hun mond houden over die dingen waarover men van de katholieke kerk niet mag spreken, wel? Stockman concludeert echter: "Hier pretendeert een bepaalde groep in de samenleving, met een bepaalde levensfilosofie, de norm voor de gehele samenleving te bezitten en begaat de arrogantie deze op te dringen aan eenieder." Vroeger was dat gewoon dagdagelijkse geïnstitutionaliseerde kerkpraktijk natuurlijk, nu riskeert men al goddelijke aspiraties als men zijn respect betuigt aan de vrijwillige levensbeëindiging van een vriend.

"Zij die er een andere gedachte op nahouden zullen na al die verklaringen het behoorlijk moeilijk hebben om nog openlijk te durven spreken, en indien ze het toch aandurven en voor hun mening uitkomen dan weten ze dat ze als achterhaald, eng dom, kwezelachtig zullen worden afgedaan", aldus nog Stockman. Waarop hij deze voorspelling baseert komen we echter niet te weten. En ook nog: "Onder de (sic) mom van vrijheid van mening worden we gedwongen een opgedrongen mening in vrijheid over te nemen." Wie op welke manier iemand anders dwingt tot het overnemen van een mening krijgen we niet te horen. De Broeder van Liefde in kwestie kreeg in elk geval 2 opiniebladzijden in De Standaard om zijn zegje te doen, plaats genoeg om eventueel opgedrongen visies te ontkrachten. "Heeft Hugo Claus nagedacht wanneer hij deze stap zette welke boodschap hij zou geven naar deze mensen toe (die ook aan alzheimer lijden, DW), naar hun omstanders toe?", vraagt hij zich nog af. Mijn gok is van wel, meneer Stockman.

Gezien de bijzonder vage verwijzingen naar 'bepaalde kringen' in het artikel van René Stockman zal het 'de linkse kerk' misschien zijn, die ervoor zorgde dat overal zonder zever geschreven werd dat Hugo Claus euthanasie heeft laten uitvoeren en dat iedereen - ínclusief de katholieken - daar vrijuit zijn zeg mag over doen. In dat geval zou ik zeggen: Leve de linkse kerk! Of willen we terug naar de tijd van de fluisterwaarheden ('het schijnt dat Hugo Claus euthanasie laten plegen heeft')? Van een Broeder van Liefde had ik nu toch verwacht dat hij het credo 'over de doden niets dan goeds' tenminste een weekje zou eerbiedigen - wat hem niet belet om vrijuit zijn mening over euthanasie met ons te delen natuurlijk.

Ook Kardinaal Danneels slaagde er niet in om zijn resentement (het woord minachting wil ik niet gebruiken) jegens Claus en andere mensen die euthanasie plegen eventjes voor zichzelf te houden: "Door zomaar uit het leven te stappen antwoordt men niet op het probleem van lijden en dood. Men loopt er in een boog omheen en omzeilt het. Omzeilen is geen heldendaad," zo wist hij ons te vertellen tijdens zijn Paashomilie. Tip: Misschien moeten de gezamenlijke broeders en kardinalen van liefde maar eens overwegen om hun excuses aan te bieden aan de nabestaanden van Claus? Waarna het gesprek over euthanasie dan gevoerd kan worden zoals het hoort: in alle sereniteit en met respect voor ieders keuze. Of houdt God misschien toch net iets minder van wie niet in hem gelooft en heeft Claus dit aan zichzelf te danken?

De effecten van een glas melk

Op dinsdag 18 maart viel ergens na 16 u het volgende zinnetje te beluisteren op Radio 1 (het ging over een aantal telefoonshops dat gesloten was omdat ze de wetgeving niet respecteerden): "De uitbaters zijn vaak van vreemde origine en nemen het niet zo nauw met de wet." De met een knoert van een links-correcte reflex opgezadelde Germanist in mij vroeg zich meteen af: 'Suggereert de presentator hier nu een oorzakelijk verband, of betreft het hier een onschuldige nevenschikking?'

Als proef op de som construeerde ik enkele gelijkaardige zinnen, waarbij de eerste en de tweede zin feiten bevatten over een en dezelfde handelende persoon. Bijvoorbeeld over mijn voetbalclubje: "De meeste spelers komen uit Kortemark en kunnen eigenlijk niet echt sjotten." Voelen de Kortemarkenaars onder ons zich al wat aangevallen? Over de kameraad Freaq: "De schrijver is journalist bij een plaatstelijk weekblad en heeft een tijdlang geiten in zijn tuin laten grazen." Over mijn internetblog: "De schrijver is leerkracht en slaat vaak een belerende toon aan." Mja, dat laatste zal wellicht hier en daar vanzelfsprekend bevonden worden.

Maar goed, dit zijn ludieke voorbeelden. We nemen de denkoefening even serieus en proberen wat dichter aan te sluiten bij de toon van het geciteerde radiobericht. "De witteboordcriminelen zijn vaak Belgen en nemen het niet zo nauw met de belastingswetgeving." Of: "De bezoekers aan het extreem-rechtse concert zijn vaak Vlamingen en trekken zich doorgaans weinig aan van de racismewetgeving." En ook: "De desbetreffende toppolitici zijn vaak in België zelf geboren en maken er maar een boeltje van." Mja, ik moet eerlijk toegeven: Ik voel me als Belg en als Vlaming niet bepaald geaffronteerd. Belgen zíjn belastingontduikers, het aantal zwartjassen is in Vlaanderen niet op de klauwen van een twaalfhonderdtal nazi-adelaars te tellen, en politieke crisis is hier ondertussen veeleer een manier van zijn dan een ophefmakend feit.

Geen probleem dus? Of ga ik hier zo licht over omdat Vlaams-nationale en Belgische trots mij - nu eenmaal een echte autochtone Vlaming en Belg zijnde - weinig zeggen? En zo ja, is zo'n schijnbare nevenschikking dan geen enkel probleem? Of is de associatie 'van vreemde origine' en 'het niet te nauw nemen met de wet' toch niet zo correct? Moest dat feitelijk niet geweest zijn 'de uitbaters wonen ondertussen al een tiental jaar in België, ze kennen de zeden en gewoonten, en ze nemen het niet te nauw met de wet?' Ik zou er allemaal nog eens wat dieper moeten over nadenken, maar: Ik drink wel eens een glas melk en ik kan soms serieus chagrijnig doen. Chapeau aan wie daar iets tegenin kan brengen.

Pas op, niets slechts over een glas melk hé!

Herona's Rock Rally

Ik was 16 toen ik mijn eerste gitaarakkoord speelde. Ik was 17 toen ik mijn eerste liedje componeerde. Ik was nog altijd 17 toen ik voor het eerst op de planken stond in CC De Brouckère in Torhout. Weliswaar als tussendoortje op de 'wereldrecordpoging dj'en van dj Erik Deswart van Radio Herona'. Hij strandde op een goeie 18 uur van het record als ik me het goed herinner - meteen zijn laatste chance at greatness want zes maanden later was het gedaan met Radio Herona. Er waren 10 mensen in de zaal (waaronder mijn moeder en mijn jongste broertje), maar passons, het staat toch maar mooi op het palmares van 'Desperate Lovers' (onze groepsnaam van toen was niet van ironie gespeend maar toch behoorlijk treffend). Toen we een half jaartje later nog eens in die Brouckère stonden met zo'n 50 mensen in de zaal en al wat meer bijval -weliswaar op een vrij podium met nog 5 andere groepen - vonden wij onszelf al heel wat. De foto's hangen ter vermaak van mezelf nog altijd op veilige afstand van toevallige passanten te blinken in mijn rommelkot.Maar zucht o zucht - nu worden wij in retrospect geheel belachelijk gemaakt en in ons aftandse Neil Young-tshirt gezet door een stel jonge honden dat besloten heeft in hun vrije tijd eventjes als hobby de Vlaamse rock 'n' roll-hemel te bestormen. Dat het zelden dertigers en veertigers zijn die Humo's Rock Rally kleur geven, ligt voor de hand. Die hebben het namelijk te druk met hun carrière, hun gezin, hun internetblog of - nog minder rock 'n' roll dan de drie voorgaande opties - hun wat overjaarse punkband waarmee ze in het weekend de Vlaamse kermissen en feesttenten afschuimen. Maar na deze editie van de Rock Rally moet half ex-rockend en ex-songwritend Vlaanderen met dezelfde vraag worstelen als mij: Waar hebben wij ons al die tijd mee beziggehouden? Hoe vruchteloos en tot een vroegtijdig einde ergens achteraan onze universitaire aanmoddercarrière waren onze pogingen tot muzikaal heldendom wel niet? De winnaars van de Rock Rally 2008 zijn immers gemiddeld 15 jaar oud, maar ze rocken alsof ze al 10 jaar op de planken staan: Steak n8. Dat zit nog in het vierde middelbaar zijn examen godsdienst voor te bereiden en dat speelt al de AB plat. In de vaart der volkeren die de geschiedenis van de mensheid is maakt iedere nieuwe generatie de vorige belachelijk, dat weet iedereen, maar toch is het vreemd wanneer een paar snotapen je plots doen beseffen dat je definitief tot de vorige behoort. Vader, moeder, opa, oma, nonkel Theo, tante Lieve en nonkel Michiel, nu weet ik hoe jullie je al enkele decennia lang moeten voelen!

Steak n8 is wat mij betreft echter niet de grootste revelatie, die eer valt te beurt aan de 15-jarige Jasper Erkens uit Diest. Gitaarspel, présence, songs, stem, bezieling: alles klópt. Oké, de teksten lijken hier en daar wat melig, maar eigenlijk is een liedje als 'Angel on my shoulder' gewoon puur, onschuldig en heel mooi. De opvolger van Luka Bloom hoeft echt geen Ier te zijn.
Dat zijn haardos een beetje op die van Leo Sayer lijkt is overigens alleen maar een pluspunt, want (hier volgt een bekentenis) ik ben heimelijk altijd een fan geweest van Leo. Laten we hopen dat platenfirma's en aanverwanten deze jongen met zorg behandelen.

Ik heb hier overigens nog een heleboel onafgewerkte liedjes van vroeger liggen, Jasper. Zal ik ze je eens doorsturen, morgen, na je examen aardrijkskunde? Ah, dan heb je een interview met de Rolling Stone. Niet erg, een andere keer dan maar...

Ongewoon, die code

De VN uit haar bezorgdheid over de Vlaamse Wooncode en nog dezelfde dag veroorzaakt dit een fikse rel. Wat me opvalt in deze kwestie:

* De Standaard, zelfbenoemde kwaliteitskrant, wijdt enkele pagina's opiniërende artikels aan het onderwerp en behandelt in haar berichtgeving onder andere de vraag of de medewerkers van Marino Keulen wel of niet op de hoogte waren en hun medewerking verleend hebben aan het rapport. Wiens fout is het et patati et patata. Maar wat we nergens te lezen krijgen, is: Wat staat er nu eigenlijk wel of niet in die wooncode? Meningen en interpretaties genoeg, maar van een journalistiek medium als De Standaard verwacht ik toch nog iets meer.

* "Keulen bakt het bruin", gaat Vera Dua meteen in derde versnelling op de website van GroenGent, en: "Mensen weigeren op basis van taalkennis is tegen alle logica". Terwijl er natuurlijk geen kandidaat-huurders (in de sociale woningsector welteverstaan, op de privé-huurmarkt is dit jammer genoeg schering en inslag) geweigerd worden omdat ze geen Nederlands spreken. Als de huurder niet slaagt voor de test die hij moet afleggen bij het Huis Van het Nederlands, wordt hem gevraagd zich in te schrijven voor een cursus Nederlands. Met dat inschrijvingsbewijs op zak heeft hij/zij wel recht op een sociale woning. Het gaat dus niet over taalkennis of over de beheersing van een taal, maar over de bereidheid om een taal te leren. Ook daartegen zijn natuurlijk bezwaren mogelijk, maar juist is juist en met een foute voorstelling van de zaken schiet niemand iets op.

* De bedenking van Vlaamse politici dat een aantal Franstalige media en politici er alles aan doen om de wooncode te tackelen is niet uit de lucht gegrepen en ook de Franstalige kranten gaan nogal los om met de feiten. Keulen en co lijken me aardig wat zelfbeheersing nodig te hebben om hun frustratie dienaangaande beleefd te verwoorden. Maar dan nog is het natuurlijk het recht van onze Franstalige landgenoten om vragen te stellen bij de wooncode, zelfs al zijn hun bezwaren veeleer van principiële aard dan van praktische aard. Het is aan onze politici om hun zaak te verdedigen als ze vinden dat ze recht in hun schoenen staan, en er zijn wel wat argumenten pro die wooncode te verzinnen. De 'Shame on you, VN' van Eric Van Rompuy was dan ook een wat zielige veruitwendiging van wat hopelijk geen nieuw kaakslagnationalisme wordt: Vlaanderen niet tegen de Walen maar Vlaanderen tegen de VN. Ocharme.

* Verder vallen vast heel wat bezwaren te uiten tegen en heel interessante discussies te voeren over de koppeling 'recht op een sociale woning' - 'bereidheid om deel te nemen aan een cursus Nederlands' maar dan moet het wel eerst eens over de juiste feiten gaan. En het mag overigens ook wel eens gaan over de andere bedenkingen in het VN-rapport, zoals opgesomd op de blog van jatarara. Maar daar schieten onze media - gebiologeerd door het relletje dat ze gratis aangeboden krijgen - op dit moment jammer genoeg tekort.

Het Hart van West-Vlaanderen

Blogger Freaq merkte het een tijdje geleden al op in een postje: Alles wat Kortemark (het dorp waar ik opgegroeid ben) ooit de schijn van enige glorie bezorgde, lijkt dezer dagen te verkommeren en te verdwijnen. De vorige burgemeester was nog een hier en daar de lachlust opwekkende volksmens, de nieuwe is een lokale versie van Mr Burns. Familiebedrijven die stenen bakken en groenten conserveren worden eerst overgenomen en vervolgens afgeslankt. Het jeugdhuis waar ik talloze avonden mijn tijd verdronk in veel te veel Hapkin en later - toen de lokale brouwerij er ook de brui aangaf - Maes, wordt alsmaar leger en leger, net als het bijhorende internetforum. En naar verluidt staat er maar 1 (één) rocknummer in de huidige scouts top 50, ooit nochtans een baken van goede smaak met Gorki, Iron Maiden, The Kids, Sham 69, Kowlier, Metallica én The Ramones in de top tien. Als Kortemark de laatste jaren nog eens in het nieuws kwam, was dat omdat hetcentrum overstroomd was na hevige regenval of omdat een of ander onderzoek had uitgewezen dat Kortemark het dorp was met de minste vreemdelingen in heel Vlaanderen (zelfs een eigen allochtonenproblematiek is ons niet gegund). Of omdat een niet al te welbespraakte dj op het teloor gegane Radio Tornado model had gestaan voor een 'succesvol' tv-typetje (dj Marcel uit Willy's en Marjetten, the one die de taarten verkocht). En alsof dat alles nog niet genoeg is, begint Kortemark nu ook letterlijk aan stukken te vliegen. Maar goed, zo komt Het Hart Van West-Vlaanderen (en dat is uiteindelijk niet gelogen, zie het kaartje hierboven) toch nog eens in het nieuws (men klikke op 'dak op sporen' en ziedaar ontwaart met de gehavende fabriekstoren).

Babyborrelbabbel

Of hoe de vraag "Wanneer kom je terug?" een grote vergissing kan zijn. Vorig weekend ging ik naar de babyborrel van mijn sympa collega Ellen. Met mijn lief en al, hup, helemaal naar Ingelmunster om daar mijn sociale plicht te vervullen, inclusief cadeautjes en heel de boel. Het probleem is dat ik mij die dag niet echt in staat tot voelde tot vlotte sociale omgang, en meestal is dat een teken van het Opperwezen dat ik beter gewoon thuisblijf en een boekje lees. Maar goed, onze planmaatschappij vereist nu eenmaal enig engagement, het is hier Wallonië of de scouts van Kwebbergem niet, en met de beste bedoelingen toog ik met mijn vriendin en een collega richting het Roeselaarse ommeland. Aldaar aangekomen was de eerste persoon die ik zag de secretaresse van mijn school, die momenteel op zwangerschapsverlof is. Ik speel op veilig en open de debatten met "Hey, Valerie! Hoe is 't?" ('Goed') Ik vervolg met wat in me opkomt en me ook een ongevaarlijke vraag om informatie lijkt: "En wanneer kom je nu terug?" Reactie van Valerie: een verontwaardigd 'Mo zeg!' Lap, tweede vraag al meteen fout, ik had het moeten weten.

Achteraf begon het mij te dagen. Vraag een vrouw eerst hoe het is met haar kindje en zo (zorg dat je thuis nog eens de naam en het geslacht opzoekt vooraf!), laat haar heel het verhaal doen over borstvoeding en 's nachts opstaan en alles wat bij zo'n nieuwe mens komt kijken, en informeer op 't einde eens langs je neus weg wanneer ze terugkomt. Had ik dus niet aan gedacht - ik zei het al: mijn humeur stond niet naar plichtplegingen. Bovendien liep naast haar net onze andere secretaresse, die momenteel de personeelsadministratie overneemt. Door te vragen aan Valerie wanneer zij terugkomt liet ik wellicht uitschijnen dat het tijd werd dat ze terugkomt of zo. Swat, al die ongeschreven regels van de sociale communicatie, leer ze mij niet kennen want ik vergeet ze toch meteen weer, ik blijf maar een jongen van het platteland. Babyborrelbabbels: echt niets voor mij.

Tenzij er jonge moeders in de zaal zijn die mijn vraag wel goed getimed vonden? I think not.