Herona's Rock Rally

Ik was 16 toen ik mijn eerste gitaarakkoord speelde. Ik was 17 toen ik mijn eerste liedje componeerde. Ik was nog altijd 17 toen ik voor het eerst op de planken stond in CC De Brouckère in Torhout. Weliswaar als tussendoortje op de 'wereldrecordpoging dj'en van dj Erik Deswart van Radio Herona'. Hij strandde op een goeie 18 uur van het record als ik me het goed herinner - meteen zijn laatste chance at greatness want zes maanden later was het gedaan met Radio Herona. Er waren 10 mensen in de zaal (waaronder mijn moeder en mijn jongste broertje), maar passons, het staat toch maar mooi op het palmares van 'Desperate Lovers' (onze groepsnaam van toen was niet van ironie gespeend maar toch behoorlijk treffend). Toen we een half jaartje later nog eens in die Brouckère stonden met zo'n 50 mensen in de zaal en al wat meer bijval -weliswaar op een vrij podium met nog 5 andere groepen - vonden wij onszelf al heel wat. De foto's hangen ter vermaak van mezelf nog altijd op veilige afstand van toevallige passanten te blinken in mijn rommelkot.Maar zucht o zucht - nu worden wij in retrospect geheel belachelijk gemaakt en in ons aftandse Neil Young-tshirt gezet door een stel jonge honden dat besloten heeft in hun vrije tijd eventjes als hobby de Vlaamse rock 'n' roll-hemel te bestormen. Dat het zelden dertigers en veertigers zijn die Humo's Rock Rally kleur geven, ligt voor de hand. Die hebben het namelijk te druk met hun carrière, hun gezin, hun internetblog of - nog minder rock 'n' roll dan de drie voorgaande opties - hun wat overjaarse punkband waarmee ze in het weekend de Vlaamse kermissen en feesttenten afschuimen. Maar na deze editie van de Rock Rally moet half ex-rockend en ex-songwritend Vlaanderen met dezelfde vraag worstelen als mij: Waar hebben wij ons al die tijd mee beziggehouden? Hoe vruchteloos en tot een vroegtijdig einde ergens achteraan onze universitaire aanmoddercarrière waren onze pogingen tot muzikaal heldendom wel niet? De winnaars van de Rock Rally 2008 zijn immers gemiddeld 15 jaar oud, maar ze rocken alsof ze al 10 jaar op de planken staan: Steak n8. Dat zit nog in het vierde middelbaar zijn examen godsdienst voor te bereiden en dat speelt al de AB plat. In de vaart der volkeren die de geschiedenis van de mensheid is maakt iedere nieuwe generatie de vorige belachelijk, dat weet iedereen, maar toch is het vreemd wanneer een paar snotapen je plots doen beseffen dat je definitief tot de vorige behoort. Vader, moeder, opa, oma, nonkel Theo, tante Lieve en nonkel Michiel, nu weet ik hoe jullie je al enkele decennia lang moeten voelen!

Steak n8 is wat mij betreft echter niet de grootste revelatie, die eer valt te beurt aan de 15-jarige Jasper Erkens uit Diest. Gitaarspel, présence, songs, stem, bezieling: alles klópt. Oké, de teksten lijken hier en daar wat melig, maar eigenlijk is een liedje als 'Angel on my shoulder' gewoon puur, onschuldig en heel mooi. De opvolger van Luka Bloom hoeft echt geen Ier te zijn.
Dat zijn haardos een beetje op die van Leo Sayer lijkt is overigens alleen maar een pluspunt, want (hier volgt een bekentenis) ik ben heimelijk altijd een fan geweest van Leo. Laten we hopen dat platenfirma's en aanverwanten deze jongen met zorg behandelen.

Ik heb hier overigens nog een heleboel onafgewerkte liedjes van vroeger liggen, Jasper. Zal ik ze je eens doorsturen, morgen, na je examen aardrijkskunde? Ah, dan heb je een interview met de Rolling Stone. Niet erg, een andere keer dan maar...