Vorig weekend op familieweekend geweest ter ere van de 60ste verjaardag van mijn vader. In Frans-Vlaanderen. Storm op zaterdag en regen en sneeuw op zondag, maar wie denkt dat we daarom maar gezellig rond de open haard van de plaatselijke gîte blijven zitten vergist zich in onze familie: gewandeld hebben we! Door de extreme weersomstandigheden werden onze uitstapjes veeleer expedities dan wandeltochten, maar achteraf deed het haardvuur des te meer deugd - wie ook in de scouts gezeten heeft kent het gevoel vast. Het leuke was dat de Cap Blanc Nez echt helemaal blanc werd toen we terugkeerden van onze uitgeregende zondagwandeling en het plots begon te sneeuwen boven de Noord-Franse kust. Mooi!
Minder heroïsch maar toch ook een bescheiden mijlpaal in mijn persoonlijk leven: De keukenkastdeur is hersteld. Mijn lief had de hoop al opgegeven, maar gisteren ben ik naar de Hubo geweest om scharnieren en vandaag heb ik die eraan gehangen. Hij hangt helemaal recht en gaat netjes open en dicht zoals een echte kastdeur. Ik kan het zelf nog altijd niet goed geloven en om er zoveel mogelijk van te genieten ga ik soms in de kast op zoek naar zaken waarvan ik weet dat ik ze daar niet zal vinden. Een welkome boost voor mijn klusjesmannelijkheid na het mislukte project 'toiletvlotter vervangen'.
Vrije dagen betekent tijd om nog eens een recensie te schrijven (Billy Bragg) en om wat te lezen. Eindelijk 'The innocent' van Harlan Coben uit. Verslindhoofdstukken die je telkens nieuwsgierig maken naar hoe het verhaal verder gaat, maar ook niet meer dan dat. In het begin was ik heel benieuwd hoe het zou aflopen, maar toen het afgelopen was, was ik toch blij dat het uit was. Enfin, zoals Hugo Claus zich nu hopelijk voelt dus. Verder ben ik naar slechte gewoonte weer in drie boeken tegelijkertijd bezig: 'In Europa' van Geert Mak, 'Langs schrijverszijde' van Erik Vlaminck en 'After dark' van Haruki Marukami. Vooral de eerste twee weten mij te boeien en zijn absolute aanraders wat mij betreft - reden waarom ik het derde boek eerst ga uitlezen. Daar zit een logica achter, maar die schiet mij even te buiten.
)
Oh ja, het fotootje is dus van Chantal Pattyn. Update, remember. Ze is niet zo knap als mijn lief, maar ze mag er ook wel wezen. En vooral: ze heeft mij ooit een persoonlijk briefje geschreven - dit als antwoord op een vraag van mij over een liedje dat ik gehoord had op Update ("er zat iets in met 'got to lose' en het was met veel gitaren - kan u mij de naam van de groep en de titel bezorgen?', dat soort vraag). Het bleek Samiam geweest te zijn met 'Someone's got to lose' - of hoe een mens de meest nutteloze zaken toch weet te onthouden (iemand nog iets van Samiam gehoord?) maar ondertussen vergeet zijn keukenkastdeur te herstellen.
Dat briefje was van voor het internettijdperk dus niks geen e-mail of sms: het opende met een sierlijk handgeschreven 'Dag Daan' en er stond in grote letters 'Chantal' onderaan. Indertijd was die Chantal zo'n beetje het tieneridool van alternatief Vlaanderen (vergelijk met Saskia De Coster nu - maar veel hipper) en sedert ze zich in handschrift tot mij richtte kan ze voor mij niets meer verkeerd doen. Mijn maten met lang haar die nog niet wisten dat Klara het nieuwe Radio 3 was, dachten dat Chantal zich tot de damesliefde bekeerd had toen ze hoorden dat Chantal Studio Brussel verliet voor Klara. Zélfs dat hadden mijn puberhormonen haar vergeven. Dat soort respect dus geniet Chantal Pattyn bij mij.
Ik zou nog minuten kunnen verdergaan over Chantal, maar de drie boeken op het tafeltje hiernaast beginnen vervaarlijk veronachtzaamd met hun bladwijzer te flapperen dus om interieurschade te voorkomen moet ik snel even wat letteren tot mij nemen. Chantal is nethoofd bij een cultuurzender, zij zou het zo gewild hebben!
En Klara ook.
1 opmerking:
Schonen post, Daan. En ben trouwens ook bezig - once again - in ene van Vlaminck. 'Portrettentrekker' heet-ie, en hij leest ook wel vlotjes.
Een reactie posten