Erieks Satierische Grote Blogbedrog

Heerlijke hobby, dat bloggen. Niets moet, alles mag en het floept je uit alle richtingen zomaar tegemoet. De bewusteburgersporno van de 21ste eeuw, zeg maar. En voldoende bits and pieces voor heelder generaties nog ongeboren wetenschappers die te weten willen komen hoe de moderne mens anno 2008 zichzelf zag - of toch hoe de moderne mens anno 2008 graag gezien wou worden door zijn socialeklassegenootjes. Want het zijn hen die ze willen imponeren, niet de middenstandsorganisatie van de een of andere Oost-Vlaamse bloemengemeente. De lagere school, dat nooit meer.


Al dat klamme prestatiezweet heeft als voornaamste doel een handjevol andere bloghobbyisten - die ze meestal van haar noch pluim kennen en die zelf ook niets beters te doen hebben - duidelijk te maken dat ze nog altijd mee zijn, dat ze de zaken nog altijd vanuit een comfortabel vogelperspectief bekijken, dat ze zich niet laten vangen aan de waan van de dag, dat ze ondanks hun eerste verantwoordelijkheden (job, relatie, vaak ook huis en kinderen) toch nog bijdetijds zijn en een ongelooflijk interessant dan wel van grootse daden en emoties overlopend bestaan leiden.

Terwijl ondertussen hun vrouw het eten aan het klaarmaken is of de strijk aan het doen, zij de jengelende kinderen naar bed brengt en hen voorliegt dat paps teveel werk heeft om een verhaaltje voor te lezen, terwijl hun zicht alsmaar verslechtert tot ze alleen nog over een soort tunnelvisie beschikken: tikken, tikken, tikken. Terwijl zij vast meer volk zouden bereiken als zij hun stukjes zouden voorlezen op de Ledebergse zondagsmarkt dan door hun vingers te verslijten aan hun klavier.

Want ja, zo vol zijn zij van zichzelf dat zij hun toetsenbord een klavier noemen, aldus op blasfemische wijze suggererend dat Erik Satie eigenlijk een soort middelmatig begaafde typist was. Terwijl dus ondertussen het echte leven zich elders afspeelt, verhalen zij over het leven dat zij lijden. Want lijden doen ze. Verzuchten, aanklagen, de zaken bevragen, zich actualiteit- en kredietcrisiskritisch nooit tot algemeenheden verlagen, en altijd in dat verzameltaaltje dat hun literaire aspiraties wel verraadt maar zelden waarmaakt.

Het tenenkrullendst zijn dan nog de stukjes -sorry blogsposts- van bloggers over andere bloggers die over nog andere bloggers beweren (zieligaard! prutser! non-talent! on-coole! schijtluis! bewusteburgerspornoproducent! middelmatig begaafde typist! blogosfeermeneer!) wat net zo goed over hen zelf beweerd kan worden. Wanneer dit alles bovendien met zo'n verplichte zogenaamd zelfrelativerende maar feitelijk zelffêterende en walgelijk samenzweerderige knipoog gebeurt, is het helemaal om van te kotsen en is de bodemkoers in zicht.

Heerlijke hobby, dat bloggen.