Foie grasduinen

"Wie is toch dat Punkerke?" vragen de mensen mij soms. Akkoord, de mensen is wat misleidend. Veelal betreft het bezetters van de hogere financiële, literaire en politieke kringen die ooit door de mangel gehaald werden op mijn blog en mij terzijde nemen op een van die champagnediners waarmee ik mijn weekenden vul sedert ik op 1 sta in Freaqs Blog 40. Men moet de fruitwijn drinken wanneer ze nog parelt, bloggen is dan ook de laatste van mijn zorgen: wie in de roes van het nu leeft moet dat namelijk tegen-woordig doen, daar is geen ontkomen aan.


'Geen idee, maar dat het een straffe gast is, dat kunnen we niet ontkennen', antwoord ik dan steeds, mezelf aldus genadeloos het aanzien ontzeggend dat mij te beurt zou vallen door alleen nog maar te laten doorschemeren dat ik die vraag wel zou kunnen beantwoorden als ik daar zin in zou hebben tenminste. Bescheidenheid, het siert me op stierlijk irritante wijze. Terwijl bij het internetzeven nochtans veel veronachtzaamds op te vangen valt dat dat Punkerke zonder veel vijven en zessen uit die top tien zou eenentwintigen als iemand er acht zou op slaan.

'Roezemoezen', bijvoorbeeld. Ze schrijft prachtige zinnetjes als 'Stadsdeelraadsleden: het zijn ook net mensen' of 'vervolgens begon ik weer enkele minuten aangenaam te stamelen' en woorden als bloedsjacherijnig worden in al hun Hollandsheid plots exotisch wanneer door haar gebezigd. Ook uit het Nederlandstalige buitenland komen de tekstjes van Merlijn, weze het dat die zijn talenten iets spaarzamer tentoonspreidt. Als ze maar eens allemaal alles zo mooi zouden neerpennen als die twee, was de verstaanbaarheid van onze Noorderburen helemaal geen probleem meer.

Mijn andere vaste waarden (Alexander, Freaq, Ishku, Jatarara en andere) staan al langer in de linkerkolom gerangschikt, zo min of meer in de volgorde waarin ik hun blogs op nieuwigheden nakijk. Naar het schijnt bestaan daar downloadbare programmaatjes voor, maar het plezier van het grasduinen wil ik mezelf niet ontnemen. 'Mohow' verdween onlangs in het niets, maar blijft nog even staan in de hoop op een onverhoopte terugkeer. En de reisverhalen van Digb sla ik over, maar hij wist mij onlangs wel reuze te vermaken met zijn stukje over de kleine man in de straat.

Maar goed, de foie gras wordt geserveerd merk ik - we spreken elkaar later nog, d'accord?