Voor de match van mijn voetbalploegje vorige zondagochtend kwam er een persfotograaf langs om een ploegfoto te nemen voor de gazet. Onze keeper vroeg hem achteraf of het mogelijk was de foto door te mailen, zodat we die konden uitvergroten en in ons lokaal ophangen. Dat kon enkel tegen betaling, zo bleek. "Niet erg, we krijgen die foto wel", liet onze goalie zich daarop ontvallen tegen een ploegmaat, waaruit de fotograaf verkeerdelijk concludeerde dat iemand op het bedrijf de foto zou doorspelen aan onze doelman (die enkel van plan was de foto uit de krant in te scannen).
De verontruste 'erkende beroepsfotograaf' stuurde dan maar een mail naar zijn collega's waarin hij erop wees dat zijn foto's niet doorgespeeld mochten worden aan derden en waarin hij ermee dreigde eenieder aan te klagen die dat wel deed - 'ook het inscannen van een foto uit de krant is een schending van het auteursrecht' voegde hij er veiligheidshalve nog aan toe voor het geval onze vermaledijde doelman zulks van plan zou zijn.
Mobiel als ik ben, kan ik mij natuurlijk verplaatsen in het uitgangspunt van de kiekjeskaper, die graag zijn koopkrachtwinning wil beschermen. Maar wie zoals ondergetekende zelf bij de bewuste ploeg voetbalt en op desbetreffende foto staat te blinken ("ei gasten steken we onze truitjes in onze broek of nie?") moet toch wel even grijnslachen bij de onderliggende gedachte, namelijk dat deze foto ooit misschien nog geld kan opleveren.
FC Smoutabol blinkt namelijk vooral uit in het winnen (en vervolgens uitgebreid en rijkelijk besprenkeld vieren van die winst) van Fair Play-bekers (wij het mooi voetbal, dus onze tegenstanders de overwinning, zo fair zijn we wel) in een competitie zonder klassement waar de scheidsrechter vaak een minuut voor het begin van de match uit het schaars aanwezige publiek geloot moet worden.
Stel u een ploegfoto voor van dit team. Veertien mannetjes op twee rijen, braaf maar zelfbewust naar het vogeltje loerend. Links en rechts bovenaan de twee geblesseerden die speciaal meegekomen zijn op verplaatsing om ook op de foto te staan voor de plaatselijke editie van de gazet. Hun benen wit van de zondagse ochtendkou. De zon op hun jonge, nog van de overwinning dromende, koppen.
Over zestig jaar liggen de meesten van hen finaal onder (of in asvorm op) de graszoden - ook de editie van de krant waarin hun foto afgedrukt staat is dan weer compost geworden - wanneer hun kleinzoon op zolder een oude foto terugvindt. "Papa, papa! Is dat opa op de foto?" "Ja hoor, dat is opa." "Amai, zo'n mooie foto!" "Ja, dat is een foto van Marcel Ulloid. Dat was nog eens een erkend beroepsfotograaf." Naaaah. Doe mij maar "ja, opa was een stervoetballer."
De match eindigde overigens op een veel te ruime overwinning voor de tegenstander. Het eerste kwartier was helemaal voor Smoutabol, nog zodanig content dat we op de foto mochten dat we eventjes vergaten dat we daar eigenlijk stonden om onze tegenstander de overwinning te gunnen. Daarna hebben we ons enkele keren laten ringeloren op de tegenaanval om de zaak weer recht te trekken.
Van paparazzi geen last gehad, gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten