Erik, een stil leven

De zure stank van braaksel dringt in zijn neusgaten en drukt zijn tong naar beneden. En dan voelt hij tot zijn ontzetting dat hij zijn linkersandaal heeft ondergekotst.
Hij hoort helder de stemmen in het café alsof geen muur en geen deur een barrière vormen.
'Ik mag een emmer Maes-Pils leegdrinken, dan heb ik nog geen kater...'
'Het is logisch dat Van Impe heeft gewonnen. Ebt ge die Zoetemelk gezien? Een kont als van een paard. Dat zegt toch genoeg.'
'... en na twee glazen Stella voel ik de drek al ... '
'Ge moet Stella met rust laten, zeg ik u...'
'De kleine Van Stokken is zo zat als een kanon. Hebt ge zijn schoolslagbewegingen gezien toen hij naar het toilet ging?'

Een fragmentje uit 'Stany, een stil leven' van Erik Vlaminck, een toch iet of wat onderbelichte Vlaamse schrijver die zich ergens tussen Hugo Claus, Dimitri Verhulst en Walter Van den Broeck situeert. Een 'kroniekschrijver van het gewone leven' dus. 'Stany, een stil leven' is het eerste deel van 'Langs schrijverszijde', een trilogie over het leven van Stany Van Stokken.

Stany Van Stokken was een jeugdvriend van de auteur die in de psychiatrische inrichting terechtkwam waar de auteur werkte. De eerste twee delen van de trilogie zijn al verschenen, het derde deel zal pas verschijnen na de dood van de auteur, zo lezen we in het naschrift. De erven Vlaminck zullen alvast aan mij nog geld verdienen.

Wie nog niets van Vlaminck gelezen heeft en bovenstaande schrijvers weet te appreciëren, kan ik zeker 'Wolven huilen' aanbevelen als introductie tot deze auteur.