Of zevende

Een van de afwijjkingen die mijn persoonlijk welbevinden bij momenten behoorlijk in de weg staan is dat ik de mensen wil behagen. Het klinkt strontbekakt (en qua bekakt is dat behoorlijk bekakt) en ergens lijkt het ook wel een uitspraak van een halve psychoot met een serieuze blinde vlek ter hoogte van de eigen tekortkomingen - maar wacht, mijn uitleg is nog niet gedaan.


Wat het echt erg maakt is namelijk dat van de mensen die ik wil behagen, ik nog het meest van al mezelf wil behagen. Enfin, ik lijd een beetje aan luiheid enerzijds en competitiedrang anderzijds. Heel vervelend, dat hoef ik niet uit te leggen. Ik was vroeger een van die jongetjes op de speelplaats die je rood kon doen uitslaan van coleire door treiterig 'je kan niet tegen je verlies!' te zingen, ondertussen de ene wijsvinger over de andere wrijvend.

Het is daarom dat ik langs deze weg een oproep richt tot mijn vriend Freaq. Het is nu namelijk al twee weken op rij dat mijn nederig blogje omhoog gaat in zijn blog-top-40. Toen ik mezelf op 10 zag staan, dacht ik 'nu is het mooi geweest, ik kan beter stoppen op mijn hoogtepunt' - het was schoon weer en ik had meer zin in fietstochtjes dan in mijn internetdagboek - maar bij de daaropvolgende editie stond mijn vlaggenschip jandorie op 7 te pronken.

Probeert u zich even voor te stellen welke stress dat met zich meebrengt.

Behalve
* leven
* werken
* eten
* tv-kijken
* mijn culturele bagage op peil houden door de boekenrecensies in de gazetten te lezen zodat ik kan doen alsof ik al die boeken gelezen heb
* elk weekend De Standaard uitlezen van begin tot einde om mijn voeling met de actualiteit niet te verliezen
* elke zondagochtend opstaan om te gaan voetballen met maten van vroeger om mijn volkse aard afdoende te onderstrepen voor hen die zouden durven denken dat ik burgerlijk geworden ben

* nu en dan eens koken voor mijn vriendin om te bewijzen dat ik een goeie nieuwe man ben
* twee keer per week gaan joggen om te vermijden dat ik een papzak word
* een huis zoeken
* ondertussen al vier maanden vergeten mijn moeder nog eens op te bellen
* nu en dan nog eens doelloos door de straten dwalen om het contact niet te verliezen met de verweesde jongeman die ik ooit was
* genoeg slapen om al deze uitdagingen met open ogen in de open ogen te kunnen kijken

zie ik mij nu ook genoodzaakt om mij wekelijks gepijnigd af te vragen of mijn blog nog wel aan alle kwaliteitseisen voldoet die ik mezelf opgelegd heb: grappig, informatief, soms een beetje onnozel maar ook niet te, altijd vriendelijk van toon want er is al zoveel haat en nijd - maar ook rechtdoor als het moet, niet het voorspelbare pad bewandelend, niet te kort, niet te lang, niet te fors, niet te bang, niet te rauw, niet te flauw.

U begrijpt dat dit onmogelijk vol te houden valt voor een Punkerke dat ondertussen ook nog afdoende nihilistisch moet trachten te blijven. Twee oplossingen bieden zich spontaan aan. Ofwel leg ik me erbij neer dat het in het leven ook bergaf kan gaan en probeer ik me daar niet druk in te maken. Geen optie, tenzij iemand een goedkope psycholoog kent die mij hier overheen kan helpen. Ofwel gooi ik het op een akkoordje met Freaq.

Ik stel een vaste rentevoet voor, waarbij ik niet meer omhoog kan gaan maar ook niet meer omlaag gedurende een jaar of zo. Ergens rond de tiende plaats - ik ben daar bescheiden in. Maar negende mag ook.

Of achtste.