Chevreuil saignant

Waar is de tijd dat wij, mannen, ons toch nog gedurende de losse drie minuten die de meeste onnozele liedjes duren het sterke geslacht konden wanen? Toen de indertijd alom geprezen Eagles ongestraft mochten zingen 'Oooh witchy woman, see how high she flies' en er nog een hit mee scoorden ook. Toen Jack Jones met zoetgevooisde stem zijn vrouw mocht afdreigen (zie hierover dit leuke stukje van Ishku, waaraan ik het idee voor dit postje te danken heb). Toen dames het een eer vonden wanneer The lady is a tramp aan hen opgedragen werd. Toen Urbanus algemene bijval oogstte met een wijsje waarmee hij snotapen als mij opriep om de vrouwen te ambeteren (een ooit bloeiend genre dat tegenwoordig jammer genoeg volledig aan carnavalszangers overgelaten wordt).

Neen, die tijden lijken nu echt wel voorgoed voorbij. Waar vroeger de 'vrrrrouwkes' op Missverkiezingen allerhande paradeerden voor het vleeskeurende mansvolk, zijn het nu de Phaedra's zelf die de wet stellen en de proper afgestofte en gebrillianteerde ideale-schoonzoons-in-spe één voor één naar huis sturen - de laatste hield ze voor de fun nog een aflevering of 2 aan het lijntje. Echte mannelijkheid wordt enkel nog gedoogd in de koers (waar kampioenen hun broek volschijten en met bruin gevolg zegevierend de meet bereiken, waarna wij collectief van dankbaarheid onze tv beginnen te kussen) of wanneer het zodanig om te lachen is dat het weer kan. Maar een vrouwelijke collega op het werk complimenteren met een mooie nieuwe garderobe wordt net niet als seksuele aanranding beschouwd ('t is het papierwerk niet waard en ja, het is inderdaad een mooi kleedje). Lonken is not done sedert de nieuwe zakelijkheid. En pissen tegen een boom heet nu 'wildplassen'.

Het klinkt als geweeklaag, maar eigenlijk vind ik het best wel prima zo. Al dat machismo vroeger, dat was uiteindelijk toch maar een vermoeiend boeltje. Wie even vergat om de paar minuten ginnegappend iets schuins over het andere geslacht te debiteren riskeerde tot het eind zijner dagen als mietje door het leven te gaan. Wie er in de plaatselijke gelagzaal niet in slaagde op eenvoudig commando minstens 5 domme blondjes-moppen op 10 seconden af te vuren werd stiekem door zijn kroegmaten ingeschreven voor 'De Heren maken de man'. Wie de pech had keurig opgevoed te zijn en bijgevolg enkele elementaire beleefdheidsvormen probeerde te respecteren, wás eigenlijk geen echte man.

Neen, dan liever de verwijfde metrojaren 2000. Er houdt al eens een vrouw de deur voor mij open (ik laat mij daarin vrijelijk vernederen). 'Ik moet pissen' is tegenwoordig ook voor een man een geldig excuus om ergens iets te gaan drinken. De complimentjesstress is verdwenen. Op het werk moet ik de opdringerige collegiennes van mijn lijf slaan. En wildplassen gaat enkel nog nadat ik chevreuil saignant met een overvloed aan marinade genuttigd heb.

Positief denken, het wérkt!