Gij Zult Het Punkerke Teruggroeten

Ik ben zo'n duts à la Freaq (ik blijf maar linken, ik heb dan ook een top 10-plaats vast te houden) met verantwoordelijkheidszin en zo die altijd keihard zijn best doet voor zijn werk omdat zijn ouders hem geleerd hebben dat het niet betaamt zijn plichten te ontlopen. Als iets mij niet aanstaat, verwoord ik dat op een vriendelijke manier - mij net niet excuserend voor het feit dat ik ook dingen denk en een eigen agenda heb. Roepen doe ik nooit. Iemand voor schut zetten is ook al mijn stijl niet. En respect was my middle-name, voor de CD&V ermee aan de haal ging en ze vervolgens naar de Filistijnen hielp (met een gratis zitplaats op Air Lourdes).

Soit, als ik nu ook nog elke ochtend voor de les hun voeten zou wassen en mijn collegae jaarlijks een all-in vakantie naar een tropische bestemming naar keuze weggaf was ik met zekerheid 'de braafste en nederigste collega ooit'. En toch kan er geen goedendag vanaf bij mijn collega Z. Verminderde koopkracht en zo, hoge olieprijzen: het zal de tijdsgeest wel zijn. Zal ik maar meestappen in dat opbod van nieuwe zakelijkheid of blijf ik als een soort beleefdheidsformules uitbrakende antiquiteit 'goedemorgens' en 'alles goeds?' rondstrooien? Moet ik dit blijven pikken of kraai ik mijn ongenoegen op een dag eens uit vanop de walmende mestvaalt van het ochtendlijk sociaal verkeer?

Dat soort onder een zwarte bivakmuts verscholen overpeinzingen (met minder tralala natuurlijk, aan mijn kop geen semi-literaire aspiraties voor de middag) overvalt mij wel eens wanneer ik 's morgens ondanks mijn behoorlijk stipte ochtendhumeur alles uit de kast haal om Z. (altijd wel in de buurt van een kast te vinden) toch een goedemorgen te wensen en ik enkel een soort net hoorbare 'mm' terugkrijg, nipt luid genoeg om de repliek 'Doen we niet meer mee met goedemorgen?' die ik al weken klaar zitten heb af te wenden. Van de weeromstuit wordt mijn eigen ochtendhumeur telkens zo gekwadrateerd dat ik me moet inspannen om de volgende persoon die míj groet niet zelf met een kleurloze, smaakloze en geheel van chocolade en noot verstoken M&M te bedanken.

Ik heb de indruk dat Internet voor een groot deel aan haar voorbijgegaan is, dus mijn blog leest ze gelukkig niet (net als mijn andere collega's). Ze geeft haar vrouwelijke collega's grappige complimentjes als 'Amai, jij staat echt goed met die broekklem'. Ze is even aso als ikzelf. Als ze dit postje zou lezen zou ze zich een kwart schooljaar schuldig voelen en de volgende ochtend spontaan 'Goeiemorgen morgen' van Nicole en Hugo inzetten wanneer ze mij in de verte op de gang ontwaart. Kortom, ze is best wel oké. Maar toch heb ik me voorgenomen om voortaan als een soort Verontwaardigde Burger Die Het Niet Meer Pikt het beantwoorden van beleefdheidsformules op het werk met harde hand af te dwingen.

Het moet niet met de glimlach, het moet niet gemeend, een ochtendhumeur is niet verboden en we hebben allemaal eens een slechte dag, maar: Gij Zult De Groet Van Het Punkerke Beantwoorden of er zwaait wat verdorie.